كودكان خيابانی، قربانيانی ديگر
 

در سطح خيابان ها و پارك ها كودكانی را می بينيم كه با در دست داشتن دسته ای گل و يا بسته ای آدامس با نگاه معصومانه شان،از عابران می خواهند كه از آن ها خريد كنند. كودكانی كه با سن كم خود، مشكلات بزرگ زندگی را با تمام وجود خود درك می كنند
 

نجمه اميدپرور

شنبه ٣ مرداد ١٣٨٣ – 24 ژوئيه 2004

چراغ قرمز است. انبوهی از ماشين ها منتظرند تا چراغ سبز بشود و به راه خود ادامه دهند. در اين چند لحظه كودكانی خود را به سرنشينان ماشين ها می رسانند:
"آقا شيشه ی ماشين تان را تميز كنم"؛ "خانم گل می خواين؟"... راننده ای از سر دلسوزی كودكی را صدا می زند و يك اسكناس دويست تومانی را به طرف او می گيرد. كودك در حالی كه غم از چهره اش پيداست می گويد: "آقا من گدا نيستم." و راه خود را می كشد و می رود...
تصوير فوق، تصوير نان آوران و يا همان كودكان خيابانی است كه هر روز به چشم می بينيم.
با وجود منابع و معادن غنی چرا بايد در جامعه شاهد آمار سرسام آور فقر و فلاكت باشيم؟ بيش از نيمی از مردم كشور از فقر رنج می برند كه اين فقر خود محصولات نامناسب زيادی را تحويل جامعه می دهد. نگاهی به آمار طلاق، فساد، بزهكاری، جنايت و... نشان می دهد كه اين ها همه محصول فقر اقتصادی و فرهنگی جامعه هستند.
سهم كودكان در قربانی شدن به پای اين وضعيت اسف بار، بيش از همه است. كودكانی كه به جای "آغوش گرم خانواده و بهره مندی از امكانات برای رشد و پيشرفت" بايد به ناچار در سنين پايين خود را به آغوش سخت و طاقت فرسای بازار كار بسپارند. در سطح خيابان ها و پارك ها كودكانی را می بينيم كه با در دست داشتن دسته ای گل و يا بسته ای آدامس با نگاه معصومانه شان،از عابران می خواهند كه از آن ها خريد كنند. كودكانی كه با سن كم خود، مشكلات بزرگ زندگی را با تمام وجود خود درك می كنند.
يكی از اين كودكان را كه حدودا هفت - هشت سال بيشتر نداشت، مخاطب قرار دادم و علت كار كردن را از او جويا شدم. پاسخش انبوهی از غم و اندوه را بر دل انسان می گذارد: "بايد اجاره خانه را بدهم."
سوءاستفاده های بی شرمانه از اين كودكان را به وفور می بينيم. تكدی گرانی كه برای جمع آوری پول بيشتر كودكان خردسال و حتی شير خواره خود را طعمه قرار می دهند و همچنين قاچاقچيان مواد مخدر كه اين كودكان بی گناه را عامل پخش مواد مخدر می كنند و بسياری از جنايات ديگری كه در حق اين كودكان بيگناه صورت می پذيرد. براستی چه كسی مسئول اين جنايات است؟
در سر چهار راه ها و در پياده روها افرادی را شاهد هستيم كه با چهره و وضع رقت باری به تكدی گری می پردازند و چهره ای تاسف بار را برای شهر بوجود می آورند. اما دولت نه تنها قدمی در جهت اصلاح اين فجايع رقت بار برنمی دارد بلكه برای خود بازاری در اين وضعيت راه انداخته است. گدايانی كه به تكدی گری می پردازند برای مكان تكدی گری خود ماهيانه مبلغی را به شهرداری به عنوان اجاره بها می پردازند و خود عاملی در گسترش اين وضعيت در جامعه هستند. تا كجا بايد رفت؟ و چه كسی را بايد مسئول دانست؟

نجمه اميدپرور
عضو شورای عمومی جبهه متحد دانشجويی و انجمن تارا
http://www.teribon.blogspot.com