|
|
کارگران
کودکان
زنان هنر
و ادبیات
لطیفه
تصاویر
کامپیوتر
سایت های دیگر
اخبار روز از پیک ایران
خلاصه اخبار رادیو فردا
خارجی
آرشیو
صفحه
نخست
______________________________________________________________
زن
عراقي، بی بها در داخل و گران بها برای صدور
http://www.roshangari.net
روشنگری:حنا ابراهيم نويسنده و روزنامه نگار عراقی از جمله شاهدان تريبونال بين
المللی عراق بود که در دور پايانی تريبونال در استانبول، در مورد خشونتی که بر زنان
عراقی می رود، شهادت داد. ابراهيم مدير مرکز فرهنگی زنان عراق بود. او اکنون در
Chair of Women's
Will
فعاليت می کند و سردبير نشريه آن است.
خشونت جنسی در عراق
شهادت حنا ابراهيم در روز دوم جلسه تريبونال در استانبول
25 ژوئيه 2005
*ما مردمی عادی بوديم. با بچه های مان به رستوران و کافه می رفتيم.. قبلا زنان
خودشان ماشين شان را می رانند و بعضی هم راننده تاکسی بودند..
*همه اعضای خانواده دريک اتاق می خوابند چون وحشت زده اند. اين عواقبی دارد..
*بيکاری 72 درصد است که در مورد زنان به 90 در صد می رسد زنان تنها در کارهای خانگی
فعاليت دارند مثل خدمتکار خانه ..
بوش با به زبان آوردن کلمه ,مبارزان آزادی, به معصوميت کودکان آمريکايی تجاوز می
کند. او در يک سخنرانی که در يک سازمان بين المللی در مورد حمله به عراق ايراد کرد
گفت آمريکا به عراق می رود تا زنان عراق را آزاد کند.
اما ما به خاطر زن بودن در فلوجه، در بغداد، و در ساير مناطق پرداخته ايم به شدت
هزينه پرداخته ايم. نمونه ها هم در شهرها و هم در روستاها بسيار است. زنان قربانی
بيدادگری شده اند. زنان بسياری تنها با يک گلوله که به سرشان شليک شد کشته شدند. 72
زن بدين طريق طی 6 روز جنگ فلوجه به قتل رسيدند و تنها کاری که کرده بودند اين بود
که در خانه را باز کردند و به آن ها شليک شد.
در کارزار انتخاباتي، بوش در مورد مساله زنان صحبت کرد و گفت :,در مورد کتک زدن
زنان حامله، اين اعمال خشونت هم به زن و هم به کودکی است که او حمل می کند.,
اما او برای تمام جناياتی که عليه زنان، نه فقط در ابوغريب بلکه در سراسر عراق،
صورت ميگيرد، هيچ عذرخواهی نکرد. ما در اين جا بايد به ياد بياوريم کودکانی را که
در زندان ابوغريب چشم به دنيا گشودند. ولی اين نبايد باعث شود ما آن همه رنجی را که
زنان عراقی در سراسر کشور می برند از ياد ببريم . بوش هرگز برای تمام اعمال نادرستی
که عليه زنان صورت گرفته است پوزش خواهی نکرده است. سرکوب جنسی در عراق يک مساله
بديهی است.
می خواهم به طور فشرده در باره خشونت هايی که عليه زنان صورت می گيرد و فشارهای
اقتصادي، مذهبی و اجتماعی که بر دوش آن ها سنگينی می کند صحبت کنم.
از همان روز که اشغال در عراق اغاز شد، خشونت سيستماتيک عليه زنان و حقوق آنان نيز
آغاز شد.زنان را ربودند، به آن ها تجاوز کردند و حتی آن ها را برای کار در شبکه
[تن فروشی] به کشورهای ديگر بردند. من با يکی از اين ها که در دستجاتی است که زنان
را می برند صحبت کردم. او به من گفت اگر يک زن باکره نباشد بهای او بيش از 2000 تا
3000 دلار نيست، ولی اگر باکره باشد ارزشش بسيار بيشتر است. اگر زنی سالم باشد و
بتوان ارگان های بدن او را فروخت بهايش می تواند تا 10000 دلار بالا برود، در
حاليکه در خود عراق اين ها ارزشی ندارند. آنوقت اين نوع جنايات در مورد زنان به طور
روزانه توسط يک سازمان مافيايی و منسجم انجام می شود. اين چيزها قبل از اشغال در
عراق وجود نداشت.
حالا اجازه بدهيد به مساله از نقطه نظر امنيت زنان نگاه کنيم. مذهب به نوعی پناهگاه
تبديل شده است که زنان به آن می گريزند چون در حاليکه هيچ راه ديگری برای گريز از
واقعيت سهمگينی که در آن گرفتارند وجود ندارد، احساس می کنند مذهب حفاظی برای آن ها
ست. آن ها از حجاب استفاده می کنند چون می ترسند. من می توانم به شما بگويم در
بسياری از موارد زنان جوان در دانشگاه ها احساس خطر می کنند و به اين دليل است که
روسری می پوشند. خانواه ها نيز تهديد می شوند. پدران، دختران جوان و نو جوانان شان
را خودشان به مدرسه می برند و می آورند چون می ترسند آن ها را بربايند يا به آن ها
تجاوز کنند و بسياری ازدانشجويان به خاطر خانواده شان از دانشگاه بيرون آمده اند.
ما مردمی عادی بوديم. با بچه های مان به رستوران و کافه می رفتيم ولی حالا زنان و
کودکان قبل از غروب آفتاب به سرعت خود را به خانه می رسانند زيرا می ترسند. قبلا
زنان خودشان ماشين شان را می رانند و بعضی هم راننده تاکسی بودند. از آن جا که چنين
حقوقی را داشتيم لازم نبود برای آن ها مبارزه کنيم و به تظاهرات برای به دست آوردن
آنها دست بزنيم، ولی شما ديگر اثری از اين چيزها در بغداد يا جاهای ديگر عراق نمی
بينيد.
زنان با کودکان شان از فلوجه می گريزند ( من از فلوجه صحبت می کنم چون همه شما در
باره آن شنيده ايد، ولی جاهای ديگر مثل موصل و کرکوک هم وضع چنين است). تقريبا تمام
کسانی که از فلوجه گريختند زن و کودک بودند. مردان ماندند تا از خانه های شان
محافظت کنند. زنان فرار کردند چون خود را ايمن نمی ديدند. آن هايی که برگشتند و
ديدند خانه های شان ويران شده، می بايست برای بازسازی خانه های شان به التماس
بيفتند يا در چادر زندگی کنند. آن ها تحقير شده اند.
يک واقعيت ديگر که اکنون در خانواده های عراقی می بينيم اين است که ديگر کسی به کسی
اطمينان ندارد، چون مردم از يکديگر می ترسند. يک واقعيت مهم ديگر اين است که زنان
شب ها موقع خواب پيژامه يا لباس بلند می پوشند، چون می ترسند اگر به آن ها
تيراندازی شود يا خانه شان بمباران شود، لخت بميرند. يک واقعيت ديگر اين است که
حالا همه اعضای خانواده دريک اتاق می خوابند چون وحشت زده اند. اين عواقبی دارد که
می توان آن را مشاهده کرد و درشرايط حاضر هيچ راهی برای حل مسايل وجود ندارد. آن ها
که دارند اين جنگ نظامی و روانی را پيش می برند به شدت حقوق بشر را نقض می کنند.
در رسوايی ابوغريب شما شاهد بوديد شناعت صحنه ها از هر مرزی فراتر رفت. من می خواهم
اين جا دو باره سوالی را مطرح کنم که بسياری از شما هم قبلا آن را پرسيده ايد: چرا
زنان بازداشتی را لخت نگاه ميداشتند؟ چرا آن ها را وادار می کردند در مقابل
زندانيان مرد لخت راه بروند؟ و چرا مردان لخت را وادار ميکردند به سلول هايی بروند
که در آن ها زنان زندانی را لخت نگاه می داشتند؟ ما همه اين ها را مستند کرده ايم.
اتحاديه پزشکان اسناد را برمبنای عکس هايی که خود آمريکايی ها گرفته اند جمع آوری
کرده است.
زنان عراقی امروزسعی می کنند از طريق خانواده شان يا قبيله شان امنيت به دست
بياورند. آن ها به سازمان ملل يا ديگر نهادهای امنتی در سطح بين المللی مراجعه نمی
کنند. بعلاوه امنيت اقتصادی برای خانواده ها صفر است. من ميتوانم ارقام بی کاری را
بر مبنای گزارش يک سازمان بين المللی بدهم . بيکاری 72 درصد است که در مورد زنان به
90 درصد می رسد. به همين ترتيب مشارکت زنان در فعاليت اجتماعی به شدت کاسته شده
است. زنان تنها در کارهای خانگی فعاليت دارند مثل خدمتکار خانه ، تميز کردن ،
کارهای پست و برای اين کارها مزد بسيار پائينی می گيرند. فحشاء افزايش يافته و زنان
و کودکان گدا زياد شده اند.
يکی از غم انگيزترين شرايط وقتی است که کسی که زندگی را تامين می کرد ناپديد می
شود. زن چه کند؟ ممکن است بترسد به نهادهای رسمی مراجعه کند چون احتمال دارد همسرش
يک يک سرباز بوده که کشته شده يا سربازی که بازداشت شده است، آنوقت او در معرض خطر
می گيرد.
در روز اول حيفا زنگنه گفت که ما به خاطر شما و به خاطر خودمان به مقاومت در عراق
ادامه ميدهيم زيرا آمريکا سرنوشت بشريت نيست. آن ها آن قدرتی نيستند که در آينده بر
جهان حکومت می کنند. و ما ميتوانيم جهانی ديگری بوجود بياوريم. ميتوانيم جهانی روشن
تر برای زنان بوجود آوريم و ما از شما درخواست می کنيم به جهان از دريچه چشم زن
نگاه کنيد، چون چشم زنان از درون قلب شان نگاه ميکند.
زهره سحرخيز
------------------------------------------------------------------------------
*برای خواندن يا شنيدن متن شهادت به انگليسی به
تارنمای تريبونال مشاهده کنيد
http://www.worldtribunal.org/main/?b=1#