|
|
کارگران
کودکان
زنان هنر
و ادبیات
لطیفه
تصاویر
کامپیوتر
سایت های دیگر
اخبار روز از پیک ایران
خلاصه اخبار رادیو فردا
خارجی
آرشیو
صفحه
نخست
______________________________________________________________
ايجاد خانه هاي امن، كف مطالبات زنان تحت خشونت خانگي
الهه موسوی / 11/30/2005
چندي پيش يكي از
مسئولان بهزيستي (در دولت پيشين ) در جمع خبرنگاران گفت: "نبايد تشكيل خانه هاي امن
زنان در كشور نهادينه شود؛ زيرا راه اندازي چنين مراكزي باعث تشديد منازعات
خانوادگي مي شود."
اين مسئول محترم خاطر نشان كرد كه تبليغات در اين زمينه باعث گسترش نزاع هاي
خانوادگي شده و هر زني با پيش آمدن كوچك ترين نزاعي، خانه را ترك مي كند.
گرچه شايد اين مدير محترم نيز در جابه جايي هاي تشكيل دولت جديد از پست خود كنار
گذاشته شده باشد، اماچون انديشه و انگاره ي ايشان نسبت به شوخي پنداشتن موضوع خشونت
عليه زنان در زيرساخت هاي فرهنگي جامعه ي امروز ما به شدت رواج دارد پرداختن به
مسئله خالي از فايده نيست.
سازمان بهزيستي داراي كليدي ترين نقشها در زمينه ي حل مشكلات اجتماعي است و چنين
خبري اين نگراني را در اذهان ايجاد مي كند كه چگونه مي توان جامعه ي شهري گسترده اي
را كه دستخوش فشار هاي متعدد است از بحث " خشونت عليه زنان " منفك و مبرا دانست.
جاي بسي شگفتي است كه سازمان بهزيستي كه در خلال مسئوليت هاي خود با انواع خشونت
هاي اعمال شده بر زنان – اعم از رواني و فيزيكي – در خانه ها و خانواده ها مواجه و
آشناست، با داشتن اطلاعات و موارد عيني كافي در اين زمينه، چگونه بازهم تمام دغدغه
هاي ذهني مديرانش، تنها منحصر به " نگراني ترك زن از خانه " و عدم احساس تعهد او به
اصل " نهاد مقدس " خانواده است؛ به طوري كه كماكان اولويت ها به جاي آنكه به اهميت
به مقام انساني "زن"
و ضرورت
تضمين امنيت جاني و آرامش رواني – روحي او در خانه و خانواده باشد به فراموشي مي
رود و طرح "مسئله" باز هم از عامل خشونت يعني "مرد"، به فرد مورد خشونت يعني "زن"
برمي گردد. به راستي آيا اين پرسش تاكنون مطرح شده كه در چه زمان و شرايطي "خانه"
مفهوم امنيت و معناي حقيقي خود را از دست مي دهد؟
تنها انداختن نيم نگاهي به صفحات حوادث روزنامه هاي رسمي و توجه به آمارهاي طلاق
هاي ثبت شده و حتي پنهاني و عاطفي و قتل هاي خانوادگي – همسر كشي اعم از زن يا مرد
– و ظهور انواع افسردگي هاي روحي- رواني بين افراد جامعه، نشان از جدي بودن بحث
امنيت به خصوص براي زنان كه در نگرش هاي موجود همواره جزو طبقه ي فرودست جامعه به
حساب آمده اند دارد. از چه زاويه اي مي توان به شرايط كنوني اين دسته از زنان
نگريست، اما تصور كرد كه در زندگي زنان ايراني هيچ مشكل جدي وجود ندارد و آنها از
سر بيكاري يا سرخوشي و يا با نيت رفتن به "پيك نيك"، خانه را ترك مي كنند؛ نتيجه ي
طبيعي چنين نگاهي، به وجود آمدن نگراني از نتايج منفي تشكيل خانه هاي امن در كشور و
ناديده انگاشتن جنبه هاي مثبت آن در كاهش مخاطرات روحي- رواني و جاني براي زنان
است.
طرح ايجاد خانه هاي امن، طرحي است كه در بسياري از كشور هاي دنيا با پشتوانه ي
تحقيقي – پژوهشي به اجرا در آمده و تاكنون به بسياري از مشكلات پاسخ داده و حتي در
امر پيشگيري درگيري هاي خانگي نيز موفق بوده است. به طور قطع مردي كه مجبور به
يافتن پاسخ به هيچ سوالي براي كتك زدن همسرش ازسوي قانون و عرف نيست و زن نيز جايي
غير خانه ي او براي پناه بردن ندارد الزامي براي كنترل و مهار خشم خود نديده و با
ايجاد كوچك ترين نارضايتي و مسئله اي اقدام به پرخاشگري و اعمال خشونت خواهد كرد.
جامعه ي زنان كشور انتظار دارند كه مسئولان اين سازمان، طرحي را ارايه داده تا حد
اقل زنان مورد اعمال خشونت خانگي بيش از اين دچار احساس بي پناهي وعدم امنيت
نباشند؛ زناني كه در عين حال كه پايه ي نهاد مقدس خانواده به حساب مي آيند از حقوقي
متناسب بر خوردار نيستند و اين نهاد به ظاهر جذاب و مستحكم و استوارو در اصل با
شالوده اي بيمار و بنياني سست و مبتني بر سنت هاي كهنه و كليشه هاي جنسيتي و عدالتي
نيم بند – كه تنها يك طرف و آنهم مرد را شامل مي شود – بر گرده ي آنان سوار و نگه
داشته شده است. زناني كه اگر اعتراض كنند و يا مخالف تابو ها و ساختارهاي موجود
باشند، چه در خانه و چه در جامعه با انواع خشونت ها مواجه شده و حتي پس از طلاق نيز
جزئي از دارايي مرد به حساب مي آيند؛ چنان كه در خانه ي پدر و مادر خود به درختي
بسته شده و با چند ليتر نفت و چند دانه كبريت، در مدت زماني كوتاه به قدر چند بار
مژه زدن سوزانده مي شوند (ماهنامه ي زنان - 1377) و هيچكس هم خم به ابرو نمي آورد
كه چه بايد كرد؟
پرسش اينجاست كه چگونه مي توان اين دور باطل خشونت و قرباني را در نهاد خانواده
پايان بخشيد و نظارت بر رفتار انساني در اين نهاد بر عهده ي كدام سازمان يا موسسه
است؟
اگر تاكنون در صدد رفع اين معضل برخورد قانوني با عاملان خشونت نشده، لا اقل در
مقابل كوچك ترين و شايد نازل ترين راه حل مشكل جدي و انساني "خشونت عليه زنان"
– طرح ايجاد خانه هاي امن - نايستيم.
منبع: هستيا انديش