کارگران    کودکان     زنان    هنر و ادبیات     لطیفه    تصاویر     کامپیوتر     سایت های دیگر

اخبار روز از پیک ایران     خلاصه اخبار رادیو فردا    خارجی     آرشیو      صفحه نخست

 ______________________________________________________________

به مناسبت روز جهانی مبارزه با خشونت بر علیه زنان
موضوع انشا برای دانش آموزان دختر: خشونت بر علیه زنان، مقصر کیست؟

همانطور که شاعر شیرین سخن پارسی میفرمایند:

زن و اژدها هر دو در خاك به
 جهان پاك از اين هر دو ناپاك به

و البته بر تمام ما دانش آموزان واضح و مبرهن است که در خشونتی که بر ما میرود مقصر خودمان هستیم. و اگر رویمان را زیاد نکنیم و پایمان را از گلیمهای دستباف و خوش نقش و نگاری که به وسعت 1 متر در دو متر برایمان بافته اند بیرون نگذاریم، عمری را به آرامش در کنار پدران و برادران و همسران خود  (نگهبانان ناموسمان) به سر خواهیم برد و آب از آب تکان نخواهد خورد و شصت پای شریفمان در داخل چشمان شهلایمان نخواهد رفت.

همه ی ما دانش آموزان عزیز میدانیم که مردان پیرامون ما، عاشقانه ما را دوست میدارند و تنها صلاح ما را خواستار میباشند، و از آنجایی که عقل ما کمی تا قسمتی پاره سنگ بر میدارد، لذا  نمیتوانیم صلاح خود را تشخیص بدهیم و  این حق رسما و عرفا  به ایشان داده  شده است که  برنامه زندگی ما را از روزی که از شکم مادر به خشت می افتیم تا روزی که در برای همیشه کپه مرگمان را میگذاریم تعیین کنند. و در تمام مسائل خصوصی و نیمه خصوصی و عمومی زندگی ما حرف نهایی را بزنند.

از اینروست که نباید بعد از مدرسه جایی برویم (و باید شکرگزار باشیم اگر اجازه تحصیل توسط مردان عزیز پیرامون به ما داده میشود)  و با پسرهای همسایه چشم و ابرو بیاییم  و حرف بزنیم. اینکار پدر و برادر عزیمان را به شدت عصبانی میکند، و برادر عزیز مان مجبور میشود از ایستادن سر کوچه و چشم و ابرو آمدن و متلک گفتن به دختران همسایه ـ که حیا را خورده اند و آبرو را قورت داده اند ـ چند ساعتی رخصت بگیرد و با مشت و لگد بدن ما را که به دلیل کم تحرک بودن و محدودیت های فعالیت ورزشی  نیازمند به ماساژ و کوبیدگی است، مثل آبگوشت شب جمعه به شدت بکوبد و لت و پار کند  و البته این کار را با عشق و علاقه ی هر چه تمامتر انجام خواهد داد.

وقتی که با یک دریا امید و آرزو با لباس سفید به خانه ی بخت تشریف بردیم، دیگر پدر و برادر عزیز ما نفسی به راحتی میکشند. مادر که مسئولیت بردن اینجانبان به دکتر و گرفتن برگه تاییدیه بکارت را بر عهده داشت، این کاغذ را به پدر و خانواده همسر عزیز میدهد که یه وقت خیال نکنند با دختر بی اصل و نسب و بی پدر مادری وصلت میکنند و پدر و برادر عزیز که توانسته اند وظیفه نگهبانی ناموس خود و بکارت دختر و خواهر را به خوبی انجام دهند، بار وظیفه را از دوش به زمین گذاشته و چون قبایی برازنده آن را بر تن داماد عزیز خویش میپوشانند.

پس از این اوست که باید به تنهایی ناموس ما را که خودمان عرضه نگهداری اش را نداریم (چون البته ما ناموس نداریم، ناموس مال مردان است) تا آخر عمر محافظت کند. گلیم دست بافی  که در خانواده و با رعایت هزاران سال سنت و رسم و رسوم بافته شده است، در خانه ی شوهر عزیز پهن میشود و فراتر گذاشتن پا از آن مثل همیشه موجبات قلم شدن ساق پا را فراهم می آورد. تا زمانی که بدنی که این ساقهای پا تحمل و حمل آن را به عهده داشته اند در گور فرو شود.

در این میانه اگر آقای شوهر مهربان بود و به بی حقوقی ما احترام گذاشت و ما را به عشق و الفت نکوبید، باید از او متشکر و سپاسگذار باشیم و باید از تمام مردان روی زمین که دست بر روی ما بلند نمیکنند سپاسگذار باشیم چرا که عرف و سنت و عادت به ایشان این حق را داده است و ایشان تنها از آن استفاده نمیکنند. اگر در خیابان و گذر از کنار مردانی رد شدیم و ایشان سایز باسن و سینه و جگر و دل و قلوه ما را مورد تفقد قرار ندادند باید از ایشان سپاسگذار باشیم و اگر چنین کردند البته مقصر خودما هستیم. چاره اش این است که لباسهایمان را چهار سایز بزرگتر انتخاب کنیم و رنگ و رویمان را مثل میت بسازیم تا مورد تفقد و پیشنهادهای جورواجور  ایشان قرار نگیریم.

و ما دانش آموزان عزیز باید بدانیم که تمام کتک هایی که در طول زندگی مان تحمل میکنیم تنها نقشی فعال در پرورش و آموزش ما دارند که تا چوب تر نباشد، گاو و خر فرمان بری ندانند و ما نیز که از عقل سالم بهره ای نداریم باید چوب تر را به تن خریدار باشیم تا آبروی خانواده و قوم و خویش و اجداد را بر زمین نریزیم.

نقش ما در منتقل کردن این اخلاق و آداب به پسران و دخترانمان در آینده نیز بسیار مهم است. این ما هستیم که باید به دخترانمان قد و قواره ی گلیمی را که بر آن زاده شده اند تفهیم کنیم تا پای از آن برون نگذارند. و این ما هستیم که باید به پسرانمان بیاموزیم تا همچون چماقی بر بالای سر خواهرانشان رشد کنند و محافظان ناموس ایشان باشند.

و بدینسان است که تمام ما در سایه جامعه ای سالم و مردسالار دست از پا خطا نخواهیم کرد و زنده خواهیم ماند تا زاد و ولد کنیم و نسلی خوشبخت و سعادت مند به جامعه تحویل دهیم.

اینبود انشای اینجانب. با تشکر از مسئولان عزیز امور آموزشی که تمام اعمال و رفتار ما دانش آموزان عزیز را از سیر تا پیاز با تفصیل و تعبیر به والدین عزیز گزارش میدهند و مسئولانه سعی میکنند در نبود ایشان پای ها را در داخل گلیمهای خود حفظ کنیم. مبادا آبی  از آبی تکان بخورد و تحولی حادث شود.

منبع: سایت زنانه