“موتسارت شعر معاصر جهان” درگذشت
ویسلاوا شیمبورسکا، شاعر سرشناس لهستانی که در سال ۱۹۹۶ نوبل ادبی را از آن خود کرد، درگذشت…..
رادیو زمانه:
به گزارش منابع خبری، ویسلاوا شیمبورسکا، شاعر لهستانی و برنده نوبل ادبی، شب گذشته، چهارشنبه،۱۲ بهمن ۱۳۹۰ (یکم فوریه ۲۰۱۲) در سن ۸۸ سالگی در منزلش در کراکاو درگذشت. منشی او، میشائیل روزینک با اعلام این خبر گفت که واسیلاوا شیمبورسکا، در آرامش کامل و در خواب جهان ما را ترک کرده است.
واسیلاوا شیمبورسکا که بهشدت به سیگار عادت داشت، به سرطان ریه مبتلا بود. اما به گفته منشیاش با وجود این بیماری مهلک تا آخرین لحظه به آفرینش ادبی ادامه میداد و هرگاه که فرصت میکرد و وضع جسمانیاش اجازه میداد، همچنان شعر مینوشت.
در سال ۱۹۹۶ جایزه نوبل ادبی به واسیلاوا شیمبورسکا تعلق گرفت. کمیته نوبل در آن سال از شیمبورسکا بهعنوان “موتسارت شعر معاصر جهان” یاد کرد و در بیانیهاش نوشت که زبان شعری شیمبورسکا با کمال شیوایی “خشم بتهوونواری” را بیان شعری میبخشد.
شعر شیمبورسکا وقایع پیشپاافتاده زندگی روزانه انسان معاصر را با عالیترین مفاهیم پیوند میدهد. او از رویدادهای روزمره نشانههایی میسازد برای به بیان درآوردن گذرا بودن زندگی، بازنگری در گذشته، خودیابی، عشق و تلاش برای رسیدن به فردیت مستقل و رها از اندیشه استبدادی.
دستاورد شیمبورسکا در شعر جهان این است که سادهترین واژهها را در خدمت شعر قرار میدهد و این واژگان را با واژگان شعر کلاسیک غرب درمیآمیزد و مفاهیم عالی اما نزدیک به زندگی انسان را با آنها بیان میکند.
تصاویری که شیمبورسکا در شعرش میآفریند، از برخی لحاظ زنانهاند. او بدون آنکه بخواهد فمینیست باشد، شعر را از واژگان مردانه و خردگرایی مسلط در غرب رهایی میبخشد و با اینحال هرگز از اندیشه گذرا بودن زندگی غافل نمیماند. او در شعری مینویسد: “تاج از تاجداران همواره بیشتر میپاید.”
شیمبورسکا در دوم ژوئیه ۱۹۲۳ در روستایی در غرب لهستان متولد شد. هشت ساله بود که همراه با والدینش به کراکاو مهاجرت کرد. او با این شهر پیوندی دیرینه و از نظر عاطفی عمیق برقرار کرده است و در همین شهر هم بود که چشم بر جهان فروبست. در سال ۱۹۳۹ هنگامی که نازیها لهستان را اشغال کرده بودند، برای یاریرسانی به اسرای جنگی و یهودیان در ایستگاه راهآهن کراکاو کار گرفت و جان چند تن از اسرا و یهودیان را نجات داد.
نخستین اشعار شیمبورسکا از نظریه رئالیسم سوسیالیستی تأثیر پذیرفته بود، اما بهزودی موفق شد زبان مستقل خود در شعر را بیابد.
شیمبورسکا شاعری بود گوشهگیر و اهدای جایزه نوبل به او باعث شد که خلوتش بههم بخورد. او بارها اعلام کرده بود که مایل نیست خلوتش را بهخاطر فعالیتهای فرهنگی و اجتماعی از دست بدهد.