از سوی «شبکه همبستگی برای حقوق بشر در ایران»، متشکل از نهادهای عضو و حمایت کننده حقوق بشری، اجتماعی و فرهنگی در کشورهای گوناگون است، هیئتی با نمایندگان پارلمان اروپا و مسئولان احزاب اروپایی و رئیس هیئت نمایندگی اروپا در امور روابط ایران و اروپا دیدارهایی داشتند. ….

در این دیدارها که در روزهای ۱۸ و ۱۹ ماه فوریه انجام گرفت، افرادی از آلمان،اتریش، ایتالیا، بلژیک، فرانسه و هلند شرکت داشتند.

دیدار نخست با کارشناس امور ایران در فراکسیون احزاب سوسیال دموکرات های اروپا صورت گرفت. در این نشست در باره زندانی شدن و اعتراف گیری با شکنجه از اسماعیل بخشی و سپیده قلیان و اعتصاب کارگران فولادسازی اهواز گفتگو شد. هم چنین از بیماری شدید آرش صادقی و دیگر زندانیان، از خطر اعدام دو جوان عرب به نام های قاسم عبدالهی (بیت عبدالله‌) فرزند عبدالله و عبدالله کرملاچمب ۳۴ ساله فرزند عباس از اهالی شوش (دستگیر شده در ۲۹ مهر سال ۱۳۹۴)، از شکنجه و محاکمه زیستگران زندانی در پشت درهای بسته و بدون وکیل، از وضعیت معلمان زندانی… صحبت شد.

آقای امجد حسین پناهی که چندی پیش برادرش اعدام شد، از قول پدر و مادرش گفت که تا کنون، سپاه پاسداران نه تنها جسد برادرم رامین را تحویل نداده، حتی نمی‌گویند که او را در کجا دفن کرده اند. به مشاور سوسیالیست ها گزارش داده شد که جمهوری اسلامی ایران، ابتدایی ترین حقوق انسانی را در باره شهروندان ایرانی برنمی تابد.

در همین روز کمیسیون حقوق بشر پارلمان نشست ماهانه خود را داشت و وضعیت زندانیان تلاش گر زیستگاهی ایران در دستور جلسه و جزء برنامه بود. ما فقط به عنوان شنونده در این نشست شرکت کردیم. نخست آقای پیر آنتونیو پانزری، رئیس کمیسیون حقوق بشر که شخصاً ریاست را بر عهده داشت، توضیح کوتاهی در باره وضعیت حقوق بشر و اوضاع ایران داد.

سپس خانم تارا سپهری فر که از سوی سازمان دیده بان حقوق بشر، از آمریکا آمده بود، گزارش مفصلی داد و در تکمیل آن، آقای امید معماریان هم به کمک اسکایپ برای حاضرین از وضعیت زندانیان محیط زیستی سخن گفت. در کنار آقای معماریان، خانمی از خانواده یکی از زندانیان قرار داشت که به شکنجه شدن و شیوه محاکمه فرمایشی آنان اشاره داشت. سپس نمایندگان حاضر پرسش هایی را از سخنرانان کردند.

آقای بوشنر از احزاب سبز اروپایی که عضو هیئت نمایندگی ایران هم هست، گفت ایران با اقدامات ضد حقوق بشری و اذیت و آزار شهروندان ایرانی، خود را بیشتر در جهان و در بین کشورهای دیگر منزوی می‌کند و اگر جنگی بین آمریکا و ایران رخ دهد، تنها خواهد ماند. آقای آلبرت گرش به نمایندگی از بخش امور خارجه، در ادامه سخنان خانم سپهری فر، نکات تکنیکی و حقوقی نقض حقوق بشر از سوی ایران در باره شهروندان ایرانی را با دقت کامل برشمرد.

در پایان رئیس کمیسیون هم به عنوان جمعبندی تأکید کرد که برای اروپا، پیمان جهانی حقوق بشر خیلی مهم و اساسی و رعایت آن از شروط ما در روابط اروپا با دیگر کشورها است. ما در باره مسایل حقوق بشری در ایران به هیچ وجه کوتاه نخواهیم آمد و بنا به گفته دکتر بوشنر، با این کارها، دولت ایران به جنگ با خود می‌رود و خودش را نابود می کند.

روز ۱۹ فوریه دو دیدار جداگانه با نمایندگان احزاب سبز اروپا و رئیس نمایندگی امور اروپا و ایران برگزار شد. ما با چهار تن از نمایندگان پارلمان اروپا از احزاب سبز، به نام های آقایان فیلیپ لامبرت، رئیس احزاب سبز اروپا و پروفسور بوشنر از حزب سبز آلمان و یکی از اعضای هیئت نمایندگی با ایران و خانم‌ها باربارا لوخبیلر از حزب سبز آلمان و معاون کنونی کمیسیون حقوق بشر و اوا ژولی از حزب سبز کشور فرانسه و کاندیدای ریاست جمهوری در دوره پیش قرار دیدار داشتیم.

چند تن از شرکت کنند گان در این نشست مواردی از نواقض پیمان جهانی حقوق بشر توسط حکومت اسلامی ایران را بر شمردند که به دلیل طولانی بودن، بعضی از آن‌ها در اینجا آورده می شود:

خانم آینده آزاد از اذیت و آزار، دستگیری، شکنجه، اعتراف گیری با شکنجه، محاکمه فرمایشی ۸ تن از تلاشگران زیستگرا و نقش دولت ایران در نابودی زیستگاهی، از بین بردن جنگل ها، خشکاندن دریاچه ها و رودخانه ها و پخش پارازیت های سرطان زا و نابودی و ریشه‌کن کردن نسل ماهی‌ها در خلیج فارس و دریای عمان … به تفسیر سخن گفتند.

آقای امیر معیری اذیت و آزار، عدم پرداخت دستمزد کارگران و دستگیری، شکنجه و اعتراف گیری از آنان و خانواده هایشان، به ویژه وضعیت دردناک اسماعیل بخشی، کارگر کارخانه نیشکر هفت تپه و سپیده قلیان فعال مدنی را یادآوری کردند.

آقایان مجید آژنگ و حبیب بهرمن به ادامه اعدام ها در زندان های ایران اشاره کردند و از وضعیت ناگوار زندان ها، به ویژه زندان های قرچک و رجایی شهر صحبت کردند که در آن‌ها به درمان زندانیان شکنجه شده و بیمار کوچکترین توجهی نمی‌شود تا به جای اعدام، به طور تدریجی کشته شوند.

خانم مرسده محسنی که آرش را به فرزند خواندگی خود پذیرفته است، وضعیت هولناک و در حال مرگ آرش صادقی، مبتلا به سرطان را توضیح داده، مدارک و عکس هایی از آرش و همسرش را به زبان‌های آلمانی و انگلیسی به نمایندگان داد و از آنان درخواست کرد که به طور اورژانس کاری برای نجات آرش انجام دهند. او هم چنین افزودند که در زندان قرچک، در سلول زنان گاز اشگ آور پخش کرده‌اند که تا کنون در هیچ جای دنیا سابقه نداشته است. در زمستان‌های سرد به زندانیان لباس و پتو داده نمی‌شود و آب گرم را به روی آنان بسته اند.

آقای پرویز مختاری در گفتگو با آقای بوشنر و دیگر نمایندگان، گزارش جامعی به زبان آلمانی از وضعیت حقوق بشر دادند که گوشه‌هایی از آن در اینجا آورده می شود:

من نمی خواهم به شما وظایف و تکالیفتان را یاد آوری کنم. در عین حال می دانم که شما تنها در محدوده‌ معینی که قانون برایتان تعیین می‌کند، می توانید حرکت کنید. من تنها مایلم یاد آوری کنم که حقوق بشر مهمترین پایه زندگی اجتماعی جوامع اروپایی می‌باشد و بر اساس آن شما موظف هستید به نقض آن اعتراض کنید. بهمین دلیل از شما درخواست داریم که اعتراض خود را به نقض مستمر و سیستماتیک حقوق بشر توسط ج.ا.ایران به آنان ابلاغ کنید.

دولت ایران منشور جهانی حقوق بشر و کنوانسیون های الحاقی آنرا امضا کرده است و بر این اساس موظف به رعایت و انجام آن ها می باشد.
همچنین، دولت ج.ا.ایران کنوانسیون نلسون ماندلا را که در آن حقوق زندانیان بطور کلی تدوین شده است، امضاء کرده است. او موظف به تامین امنیت جانی، سلامت و بهداشت زندانیان می باشد.
بر این اساس از شما خواهش داریم به دولت ج.ا.ایران تذکر دهید که آن ها بایستی فورا زندانیان بیمار را برای معالجه از زندان آزاد سازند. در این خصوص، به ویژه موارد آرش صادقی و نرگس محمدی اهمیت حیاتی دارند.

وزیر امور خارجه ایران در بازی کردن نقش قربانی، تبحر بسیار دارد و دروغگوئی می کند.

او می گوید که در مورد اسماعیل بخشی، نماینده کارگران کارخانجات نیشکر هفت تپه، و سپیده قلیان نمی تواند چیزی بگوید و یا اقدامی کند، زیرا مسایل آنان مربوط به قوه قضائیه می باشند. در حالی که این دو نفر توسط وزارت اطلاعات دستگیر شده اند و به دست مامورین این وزارتخانه در زیر شکنجه قرار دارند. آن ها پس از آزادی به قید ضمانت در اطلاعیه هایی مدعی شدند که در دوران زندانی، شکنجه شده‌اند و مجبور به اعتراف به کارهای نکرده، شدند. آن ها از وزیر اطلاعات خواستند که در یک گفتگوی علنی و مستقیم در تلویزیون با هم شرکت کنند تا ثابت کنند که شکنجه شده اند. اما پس از این درخواست، هر دو نفر مجددا بازداشت و زندانی شدند. آنان دوباره شکنجه می شوند تا بار دیگر در تلویزیون دولتی اعتراف کنند که شکنجه نشده اند. شاکی خانم نرگس محمدی، وزارت اطلاعات است. چنانچه این وزارتخانه شکایت خود را پس بگیرد خانم محمدی آزاد خواهد شد. این هم مورد دیگری از دروغگوئی های ظریف است.

آقای داوود احمدلو به سانسور و دستگیری و آزار اعضای کانون نویسندگان پرداخت و به پرسشی از آقای لامبرت، مبنی بر تعداد زندانیان سیاسی پاسخ داد و گفت که در ایران ارگان های گوناگون زندان های گوناگون و حتی زندان های مخفی دارند و هیچ آمار رسمی و دولتی وجود ندارد و فعالان حقوق بشر هم دسترسی به هیچ زندانی و آمار و ارقام دقیقی در این باره ندارند. بنا به گزارش سالانه سازمان عفو بین الملل، سال گدشته ۷۰۰۰ نفر از فعالین زنان، کارگران، روزنامه نگاران،  معلمان، زیستگران و سیاسیون، دستگیر و زندانی شده اند. این سال را عفو بین الملل سال شرم آور برای ج.ا.ایران نامید.

خانواده ها ی دستگیر شدگان از سوی مقامات امنیتی وادار به سکوت می‌شوند. آن ها را تهدید می کنند که در صورت اعلان خبر دستگیری فرزندشان، او را خواهند کشت.
یک نمونه آن، همین چند ماه پیش بود که یکی از زندانیان سیاسی در اعتراض به شرایط زندان مجبور به اعتصاب غذا شد و پس از مدتی بر اثر آسیب های ناشی از اعتصاب طولانی درگذشت.
زندانیان سیاسی برای دست‌یابی به ابتدایی ترین حقوق خود، مثل درمان پزشکی و یا ملاقات با خانواده اغلب مجبور به اعتصاب غذا می‌شوند. برای مثال خانم ها ستوده، نرگس محمدی، آرش صادقی…

آقای انور میرستاری به عنوان یک معلم اخراجی از دشواری های معیشتی و دستگیری های معلمان سخن گفت و خواستار پشتیبانی اروپا از گزارشگر ویژه سازمان ملل برای بازدید از زندانیان و خانواده‌های آنان شد و به نمایندگان یادآور شد که شما به خانم نسرین ستوده جایزه ساخارف داده‌اید و خانم اشتون با خانم نرگس محمدی دیدار مستقیم در تهران داشته است و اکنون هر دو نفر در زندانند و شما دست در روی دست گذاشته اید.

در پاسخ به سخنان ما، رئیس احزاب سبز اروپا و دیگر نمایندگان حاضر قول دادند که در ملاقات روز بعد با سفیر ایران، این مسایل را مطرح و خواهان بررسی به وضعیت آرش صادقی، زندانیان زیستگر و اسماعیل بخشی و سپیده قلیان خواهند شد و هم چنین نامه‌ای به دولت ایران برای رعایت حقوق بشر در ایران خواهند نوشت.

دیدار مهم دیگر ما با آقای لواندووسکی، رئیس هیئت نمایندگی پارلمان اروپا در امور ایران، از حزب دموکرات – مسیحی کشور لهستان بود.
در ابتدا ایشان ضمن خوش آمدگویی و اظهار خشنودی از این دیدار، به دوستی دو ملت ایران و لهستان و پذیرایی ایرانیان از پناهندگان و جنگ زدگان لهستانی در دوران جنگ جهانی دوم اشاره کرد. او پس از شنیدن سخنان ما گفت، که از موارد نقض حقوق بشر در ایران به خوبی آگاهی دارد و در هر دیدار با نمایندگان مجلس شورای ایران و شخصیت‌های سیاسی، آن‌ها را یادآوری می کند.

یکی از حاضران گفت که من در بیشتر نشست های شما با هیئت های ایرانی شرکت می‌کنم و می‌بینم که چگونه آن‌ها به شما دروغ می گویند و خود را افراد دموکرات و آزادی خواه نشان می دهند. آنان خودشان پخش کننده مواد مخدر در ایرانند و تروریسم را رواج می‌دهند و با کارگران سندیکالیست مخالفند، اما هر بار به شما می‌گویند که با قاچاقچیان مواد مخدر و تروریسم مبارزه می‌کنند. با خودشان یک کارگر خودفروخته، یک نماینده دست نشانده و سپاهی سابق از کردستان یا از اقلیت‌های مذهبی به همراه می آورند تا به شما بگویند که در ایران آزادی است.

آقای لواندووسکی گفت که همه دروغ‌های سرکردگان جمهوری اسلامی و همکارانش را به خوبی می‌دانند و اگر چیزی در نشست ها نمی گویند، به معنای پذیرش آن‌ها نیست.

از رئیس هیئت نمایندگی ایران هم، مانند نمایندگان احزاب سبز، خواسته شد که حکومت اسلامی را وادار کنند تا به گزارشگر ویژه شورای حقوق بشر سازمان ملل اجازه ورود به ایران را بدهند.

در این دیدار دو روزه با نمایندگان اروپا، قابل مشاهده بود که تمام نمایندگان دیدارکننده در جریان وضعیت بیشتر زندانیان سیاسی و نقض حقوق بشر توسط حکومت اسلامی در ایران هستند و آن را به طور جدی دنبال می‌کنند. قرار دوباره ما با نمایندگان به زودی انجام خواهد شد تا آنها نتیجه اقدام‌های خود را بگویند و به همکاری و هم فکری با ما ادامه دهند.

شبکه همبستگی برای حقوق بشر در ایران
۲۲ فوریه ۲۰۱۹