اگر رسانه‌ها در دروغ‌پردازی در باره الطاف قوه قضاییه به کارگران از یکدیگر سبقت نمی‌گرفتند و اگر واقعیت‌ها را بیان می‌کردند؛ آیا شخص ابراهیم رئیسی می‌توانست در دوره‌ای که بیشتر آمار بازداشتی‌های کارگری و فعالان مدنی را  شاهد بوده‌ایم، خود را مردمی و عدالتجو بنامد؟ ….

————————————————————

اجرای احکام قضایی کارگران زیر سایه اخبار عفو

سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه اعلام کرد “رسول طالب‌مقدم، عضو سندیکای کارگری شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و از بازداشتی‌های روز جهانی کارگر ۹۸ و حومه امروز جهت اجرای حکم به زندان احضار و پیش از انتقال به زندان حکم ۷۴ ضربه شلاق او به اجرا درآمده است.” این درحالی‌است که در رسانه‌ها خبر لغو احکام بازداشتی‌های روز کارگر و هفت‌تپه به دستور رئیس قوه ‌قضاییه منتشر می‌‌شود؛ خبری که با ابهام همراه بود. البته طی روزهای بعد مشخص شد تمام بازداشتی‌ها مشمول عفو نشده و این خبر شامل حال برخی از بازداشتی‌های روز جهانی کارگر و هفت‌تپه شده است. در واقع این خبر بیش از آنکه با اطلاع‌رسانی منتشر شده باشد، بنا بوده کارکرد تبلیغاتی برای قوه قضاییه داشته باشد.

مصداق بارز آن اجرای حکم رسول طالب‌مقدم، فعال باسابقه کارگری سندیکای شرکت واحد اتوبوسرانی است.
فارغ از اینکه اجرای حکم شلاق برای کارگری که در تجمع روز جهانی کارگر مطالبات معیشتی کارگران را مطرح کرده و جرم‌انگاری این مطالبه‌گری مذموم است؛ دستگاه قضایی کشور حتی حاضر نشد به خبری که از رسانه‌ها از جانب او منتشر کردند، متعهد بماند. رسانه‌ها نیز به جای آنکه درباره جرم‌انگاریِ مطالبه‌گری و فشار بر فعالان کارگری انتقاد کنند و رئیس قوه قضاییه را مورد پرسش قرار دهند، با تیتر درشت درباره بذل و بخشش در دستگاه قضایی با آمدن ابراهیم رئیسی می‌نویسند. این اولین بار نیست که رسانه‌ها به طور سیستماتیک نقش پروموت کردن یک چهره سیاسی برای احتمالاً دوره‌های حساس آتی را بازی می‌کنند و کارنامه‌سیاسی‌اش را از طریق توپخانه‌ رسانه‌ای زیر فرش می‌کنند. آنها در حالی این خبر را منتشر می‌کنند که موضوع طولانی شدن بازداشت‌های موقت و اتصال آن به اجرای حکم برخی بازداشت‌شدگان در همین تجمع مغفول مانده‌ است و حتی یک رسانه در این باره از سخنگوی قوه قضاییه پرسشگری نکرده است.

قوه قضاییه اصل تفکیک جرایم زندانیان را طی سال‌های اخیر اجرا نکرده است؛ چنانکه منجر به کشته شدن یکی از زندانیان شد؛ احکام طویل‌المدتی صادر کرده و چندی بعد خود آن را لغو کرده است؛ قوه قضاییه‌ که خرد شدن شیشه‌های شرکت و اتوموبیل‌های کارگران در زمان حمله نیروی انتظامی در یکی از تجمعات سال قبل کارگران آذرآب در تفهیم اتهام جرم کارگران دانسته؛ در روز کارگر وعده برداشته شدن این اتهام از کارگران را نیز مطرح می‌کند. آیا این رفتارها بخشی از کارنامه ابرهیم رئیسی در قوه قضاییه نبوده است؟
البته برخورد ناعادلانه دستگاه قضایی در حمایت از سرمایه‌داران را نیز باید به این فهرست افزود. در حالی کارگران و فعالان مدنی به جرم اعتراض دستگیر  و بازداشت موقت آنها در حد یک سال به طول می‌انجامد، امید اسدبیگی که از یک سال قبل، نامش در دادگاه قربانعلی فرخزاد، اخلالگر ارزی توسط قاضی موحد مطرح شده بود تا زمان دادگاه حتی یک شب در بازداشتگاه‌ نخوابید. درحالیکه خرید #هفت‌تپه پایین‌تر از ارزش واقعی آن برای همگان محرز شده است، قاضی دادگاه تنها تحصیل مال نامشروع را شرط لغو حکم کارگران می‌داند. کم نبودند کارگرانی که این را فریاد زدند اما با حکم قضایی بازداشت شدند.
نمونه دیگر همدستی دستگاه قضا با سرمایه‌داران، صدور احکام بدوی طویل‌المدت _۱۵ تا ۲۰ سال_ بازداشت‌شدگان در تجمعات کارگری یا  فعالان صنفی است؛ در حالیکه به حکم قانون اساسی اقدام آنها قانونی است و اگر دستگاه قضا در بیداد سوی آنها می‌ایستاد، هیچگاه جان برکف برای مطالبه‌گری به خیابان نمی‌آمدند. جالب آنکه در این اثنا تبلیغات گسترده‌ای برای منحرف کردن ذهن کارگران و دخیل بستن به رای دیوان عدالت اداری برای تغییر مصوبه مزدی امسال صورت گرفته است.

اگر رسانه‌ها در دروغ‌پردازی در باره الطاف قوه قضاییه به کارگران از یکدیگر سبقت نمی‌گرفتند و اگر واقعیت‌ها را بیان می‌کردند؛ آیا شخص ابراهیم رئیسی می‌توانست در دوره‌ای که بیشتر آمار بازداشتی‌های کارگری و فعالان مدنی را  شاهد بوده‌ایم، خود را مردمی و عدالتجو بنامد؟ با اینحال مشخص است که اگر رسانه‌ها در ایجاد پوپولیسم نقش دارند اما امروز در واقع این خودشان هستند که به علت عدم استقلال به گورستان فراموشی سپرده شده‌اند.

____

روزنامه‌نگاران مستقل ایران

——————————————————————-