علی جلالیان، پدر زینب جلالیان به شبکه حقوق بشر کردستان گفت که او در زندان قرچک ورامین به ویروس کرونا مبتلا شده است. ….

————————————————————————-

برای آزادی زینب جلالیان، زندانی سیاسی محکوم به حبس ابد و مبتلا به ویروس کرونا تلاش کنیم!

بهرام رحمانی

پدر زینب گفت: «او شب سه‌شنبه ۱۳ خرداد زینب جلالیان به دلیل تنگی‌ نفس شدید به بهداری زندان منتقل شده و پس از معاینه و انجام آزمایش توسط پزشک بیماری او کووید-۱۹ تشخیص داده شده است.»
جلالیان بیش از ۱۳ سال است بدون مرخصی زندانی است و خانواده‌اش می‌گویند که پی گیری‌های آن‌ها برای مرخصی فرزندشان تاکنون بی‌نتیجه بوده است. او به بیماری «ناخنک چشم» مبتلا است که نیاز به درمان و رسیدگی دارد.

چند پیش زینب جلالیان، زندانی سیاسی محکوم به حبس ابد را از زندان خوی به زندان قرچک ورامین در جنوب تهران منتقل کرده بودند.
مسئولان قضایی و امنیتی تاکنون توضیحی درباره انتقال جلالیان به زندان قرچک نداده‌اند. پیش‌تر گزارش‌هایی از انتقال او به محلی نامعلوم منتشر شده بود.

پدر زینب جلالیان گفت: «ما نمی‌دانیم برای چه زینب را منتقل کرده‌اند. به او گفته بودند دادگاه کرمانشاه تو را خواسته، می‌بریم دادگاه و دوباره برمی‌گردانیم. سرش کلاه گذاشتند، بردند کرمانشاه، زندان آن‌جا قبول نکرد، برده‌اند قرچک.»
«زندان خوی که بود ما می‌توانستیم گاهی او را ملاقات کنیم البته چند ماه بود که در زندان خوی هم نمی‌گذاشتند زینب را ببینیم. اما الان که او را برده‌اند حتی اگر ده سال یا بیست سال هم بگذرد ما نمی‌توانیم برویم برای ملاقات. من مریض هستم، ۷۵ سال سن دارم مادرش مریض است و ۸۰ سال سن دارد و هیچ امکانی نداریم.»

زینب جلالیان، متولد ۱۳۶۱ است و از آذر سال ۸۶ در زندان به سر می‌برد، او سنگین‌ترین حکم‌(حبس ابد) را در میان زندانیان سیاسی زن در ایران دارد. جلالیان سال ۱۳۸۸ به اتهام خروج «غیرقانونی» از کشور به یک سال حبس تعزیری و به اتهام محاربه با عضویت در پژاک به اعدام محکوم شده بود؛ حکمی که با یک درجه تخفیف و به گفته وکیلش، با عفو رهبری تبدیل به حبس ابد شد.

براساس قوانین حکومت اسلامی ایران، سازمان زندان‌ها موظف به انتقال زندانیان به نزدیک‌ترین زندان به محل سکونت خانواده آن‌ها است. تبصره یک ماده ۲۳۴ آئین نامه سازمان زندان‌ها می‌گوید که این سازمان «باید ترتیبی اتخاذ نماید که محکومان با درخواست شخصی در نزدیک‌ترین زندان محل سکونت خانواده خود تحمل کیفر نمایند.» اما در ایران قانون جنگل و وحوش حاکم است و هر جنایت کاری قوانین ضدانسانی و وحشیانه خود را اعمال می‌کند.

پدر زینب بارها گفته است: «گفتند آدم سیاسی است برای همین مرخصی نمی‌دهیم، بعد خودشان چند بار گفتند سند آماده کن برای مرخصی. آماده کردیم اما دروغ گفتند و مرخصی ندادند. می‌رویم دادگاه پیگیری، می‌گویند برو به جهنم، چرا آمدی. دختر را از بیست سالگی تا الان، سیزده سال است در زندان نگه داشته‌اند و یک روز هم مرخصی ندادند خب حالش خراب می‌شود دیگر. حالش خیلی خراب است.»

امیرسالار داوودی، وکیل خانم جلالیان که اکنون خودش هم زندانی است پیش از بازداشت به کمپین بین‌المللی حقوق بشر گفته بود مرخصی موکلش را منوط به مصاحبه تلویزیونی کرده‌اند و افرادی از وزارت اطلاعات و سپاه، هم‌چنان از موکلش می‌خواهند مقابل دوربین بنشیند و علیه خود مصاحبه کند. به‌گفته داوودی مسئله این است که «نگاه‌شان به زینب نگاه امنیتی است و فکر می‌کنند که احتمالا باید امتیازات لازم را از زینب بگیرند. فکر می‌کنند به قدر کافی باید زینب را خلع سلاح کنند به زعم خودشان و بعد موجبات آزادی‌اش را فراهم کنند.»

سازمان ملل و سازمان‌های حقوق بشری بارها خواستار آزادی زینب جلالیان شده‌اند.
براساس گزارش این نهادها، «زینب جلالیان طی دوران حبس به بیماری ناخنک چشم مبتلا شده و هم‌اکنون با از دست دادن توانایی دیدن دور در هر دو چشم در معرض نابینایی قرار دارد. او هم‌چنین طی سال‌های بازداشت به عفونت شدید روده و خونریزی داخلی مبتلا شده و نیاز به درمان فوری و تخصصی دارد.»

«با وجود اعلام آمادگی خانواده زینب برای تقبل هزینه درمان، ماموران امنیتی تاکنون با انتقالش به خارج از زندان برای درمان موافقت نکرده‌ و در آخرین اقدام اسفند سال ۱۳۹۴ اعزام او به بیمارستان را مشروط به گروگان نگه‌داشتن یکی از اعضای جوان خانواده‌اش کردند.»
از هر طریق ممکن برای آزادی زینب جلالیان و سایر زندانیان سیاسی و اجتماعی بکوشم!

۷ ژوئن ۲۰۲۰

—————

منبع: صفحه فیس بوک بهرام رحمانی
https://www.facebook.com/bahram.rahmani.3

——————————————————————