خبر خودکشی پدر امیرحسین مرادی در ذات خود نه یک خبر بود و نه روایتی از یک خودکشی. آنچه که‌ فشارهای تحمیلی وارد آمده بر شانه‌های یک «پدرِ هراسان از اعدام فرزند» را به یک تاریخِ زجر پیوسته و مرگ تدریجی نزدیک می‌کند، همان گزاره‌ای است که «خودکشی» یک پدر را از انتخاب به «مرگِ خودخواسته» به یک «مرگِ تحمیلی» بدل خواهد کرد. ….

——————————————–

برای یک تصویر که جزئی از یک تاریخ است

بارت در خاطرات سوگواری می‌نویسد: «آنچه مطلقا ترسناک می‌یابم، خصلتِ ناپیوسته‌ی سوگواری است».

خبر خودکشی پدر امیرحسین مرادی در ذات خود نه یک خبر بود و نه روایتی از یک خودکشی. آنچه که‌ فشارهای تحمیلی وارد آمده بر شانه‌های یک «پدرِ هراسان از اعدام فرزند» را به یک تاریخِ زجر پیوسته و مرگ تدریجی نزدیک می‌کند، همان گزاره‌ای است که «خودکشی» یک پدر را از انتخاب به «مرگِ خودخواسته» به یک «مرگِ تحمیلی» بدل خواهد کرد.

پدر امیرحسین مرادی بارها پیش از آنکه به‌زندگی خود پایان دهد، کشته شده است، ساعت‌ها پیش از آنکه بازجو_خبرنگاران و کفتاران رسانه‌های مسلط، مقابل خانه‌اش گرد آیند، روزها پیش از آنکه همسر و دیگر فرزندش مورد تهدید قرار گیرند و تمامی قریب به یک سال گذشته، پیش از آنکه هم‌جوار نام فرزندش، امر قضایی «محکوم به اعدام» را دیده باشد، ذره ذره در مرگ غلتیده و کشته شده است.
نام پدر امیرحسین مرادی در کنار نام بی‌شمار مادر، خواهر و برادر سوگوار و دق کُش شده‌ی این سالیان سرکوب و کشتار قرار خواهد گرفت‌.‌ سالیان سوگواری بر گور جان‌باختگان، بی مزارها، بی‌کالبدها و تمام مشت‌های گره کرده‌ای که هیچ نشانی از تن و مشت‌شان هم برای امر جمعی سوگواری در اختیارمان نیست.

نام پدر امیرحسین مرادی یادآور «نیشتمان» است، خواهرزاده‌ی رامین حسین‌پناهی.
او که با صدور حکم اعدام یک بار کشته شد، با تایید آن دیگرباره فرو ریخت و پیش از آنکه شاهد مرگ عزیز خود باشد، برای آخرین بار به مرگ تحمیلی خود سلام گفت.

با گورها و گل‌های پر پر شده بر خاک آن، بی‌گورها و عکس‌های سرگردان در دست مادران، با فاجعه‌ی رسیدن خبر از دست دادن پدرها، برادرها، خواهرها و مادران در سلول‌ها و با چشم‌هایی مملو از خشم و ایمان به رهایی جمعی، تاریخ سالیان مقاومت را رج می‌زنیم. ما که هستیم تا بایستیم، ما که نه می‌بخشیم و نه فراموش می‌کنیم.

«متن از گروه نویسندگان #سرخط»
https://t.me/SarKhatism

———————————————