تنها طی یک هفته‌ی گذشته، کشته شدن «حسن دالایی میلان» توسط شلیک ماموران در چالدران، زخمی شدن «رزگار حسینی» در نوسود با تیراندازی ماموران و قطع عضو «صابر خضری» کولبر ۲۸ ساله‌ در پیرانشهر و «لقمان رحیمی» در مرزهای نوسود بر اثر انفجار مین، گزارش شده است. ….

—————————————————-

شلیک مستقیم ماموران، سقوط از کوه، یخ‌زدگی و انفجار مین، جان کولبران را به‌صورت هر روزه می‌گیرد

تنها طی یک هفته‌ی گذشته، کشته شدن «حسن دالایی میلان» توسط شلیک ماموران در چالدران، زخمی شدن «رزگار حسینی» در نوسود با تیراندازی ماموران و قطع عضو «صابر خضری» کولبر ۲۸ ساله‌ در پیرانشهر و «لقمان رحیمی» در مرزهای نوسود بر اثر انفجار مین، گزارش شده است.

با نگاهی به گستردگی فجایع، درمی‌یابیم که عدم خنثی‌سازی مین‌ها رویکردی کاملا سیاسی است:
روز سه‌شنبه ۱۹ آذرماه ۹۸، «عثمان رمضان‌زاده» کولبری در منطقه‌ی مرزی شوشمی پاوه بر اثر انفجار مین به شدت مصدوم شد.
در کنار شلیک مستقیم نیروهای انتظامی و خطر سقوط از کوه‌ها، انفجار مین نیز، یکی از عوامل کشتار کولبران محسوب می‌شود.
«دانیال عزیزی» در ۱۷ خرداد ۹۸ در بلندی‌های روستای کانی‌زرد سردشت بر اثر انفجار مین، یک پای خود را از دست داد.
انفجار مین در منطقه‌ی مرزی چم‌هندی روستای برم نیز به قطع شدن پای «ثابت خراسان» چوپان ۱۹ ساله‌ی روستا انجامید.

به سال‌های گذشته بازگردیم. ۲۶ مهرماه ۱۳۹۲ هفت کودک در مریوانْ هنگام بازی در نزدیکی محل زندگی‌شان بر اثر انفجار مین به شدت مجروح شدند.

جنگ ایران و عراق با آماری فاجعه‌بار از مرگ و ویرانی به پایان رسید، اما مین‌های باقی مانده از این جنگ در حکمِ تداومِ امری مرگ افزا به حال خود باقی است.
بر اساس شناسایى اولیه که توسط نیروهاى نظامى در سال ١٣۶٧ و پس از پذیرش قطعنامه ۵٩٨ شوراى امنیت سازمان ملل به عمل آمده است، آلودگى مین و مواد منفجره به جا مانده از جنگ، در طول ١١٠٠ کیلومتر مرزهاى غرب و جنوب غرب ایران با عراق در مساحتى در حدود چهارمیلیون و ٢٠٠ هزارهکتار در پنج استان ایران پراکنده شده و به استناد تفاهم نامه همکارى مشترک مین زدایى بشردوستانه ایران و عراق در سال ١٣٨۴ بیش از ١۶ میلیون مین از انواع مختلف آن در خاک ایران کار گذاشته شده است.
علاوه بر مین، بیش از ده‌ها میلیون مواد منفجره و بمب‌هاى خوشه‌اى نیز پس از جنگ در ایران به جا مانده‌است. وجود این تعداد مین و مهمات باقى مانده از جنگ، خطر بزرگى براى ساکنین این مناطق مى‌باشد، بطوری که همه ساله شاهد فجایعی مستمر هستیم.
براساس آمار تفکیکى از مصدومان و کشته شدگان در میادین مین‌گذارى شده در ۵ استان غربى و جنوبى کشور، از سال ١٣۶٧ تا تنها سال ١٣٩٢ در مجموع ٢۴٣٣ نفر کشته و ۵۶٠١ نفر مصدوم شده اند. به این آمار باید آسیب دیدگان عملیات مین‌زدایى و خنثى‌سازى را نیز افزود.

بدیهی است که تمامی این مین‌ها با تجهیزات مین‌یابی قابل شناسی‌اند و دولت‌های پیاپی موظف‌اند با تخصیص بودجه و آگاهی‌سازی گستردهْ عملیات خنثی‌سازی را تسریع بخشند و در صورت بروز حادثه، افراد مصدوم را به عرصه‌های اجتماعی بازگردانند.
در گزارشات سال‌های گذشته اعلام کردند که برای خنثی کردن هر مین ۴ دلار لازم است. با گستردگی مناطق آلوده به مین در سطح پنج استان غربی، جنوب غربی و پراکندگی آن در دیوان‌درهْ جان ساکنین، کشاورزان، عشایر کوچ‌نشین و کولبران در معرض خطری همیشگی است.
در این بین فعالین محیط‌زیست نیز معتقدند که جابه‌جایی شن، خشک بودن مناطق کویری و عدم آگاهی از وجود مناطق پر خطر، منجر به ورود این مین‌ها به داخل منازل مسکونی خواهد شد.

با نگاهی به این آمار مرگ‌بار با این گزاره مواجهیم که عدم خنثی‌سازی مین‌ها در مناطق مرزی از اساسْ امری سیاسی است. قوای نظامی جمهوری اسلامی برای انسداد مرزها به مین‌گذاری‌های جنون‌آمیز و متعدد مرزی روی آورده است و عدم نابودی آنها محصولِ سیاست‌های نهادهای امنیتی/نظامی است.
کلاهک انفجاری مین، هر ماه، جان حاشیه‌راندگان بسیاری را می‌گیرد و هرازگاهی بدل به تیتری از یک «انفجار عادی‌سازی شده» می‌شود: مرگ بر اثر مین.

در سیستان و بلوچستان، انفجار مین‌های کارگزاری شده‌ی سپاه پاسداران در مسیر مرزی جالق به ماشکید، منجر به مرگ و مصدومیت یک خانواده‌ی بلوچ شد. در اعتراض به این فاجعه در ۱ آذر ۹۷، بخشداری شهر، توسط توده‌ی فرودست و معترض به آتش کشیده شد، اما خنثی‌سازی دیگر مین‌های سپاه پاسداران در شهر ۱۳ هزار نفری جالق هرگز عملی نشده است.
—————

«متن از گروه نویسندگان #سرخط»
https://t.me/SarKhatism

——————————————————–