بسیاری از زنان پناهنده در یونان، در فقدان حضور مددکارانِ مسلط به زبان‌های عربی و فارسی (برای ارتباط با پناهجویان افغانستانی و ایرانی)، از حضور یک سالْ یک‌بارِ نیروهای فرمایشی کمیسایاری پناهجویان نیز محروم می‌شوند‌. ….

——————————————————

می‌خواهم خودم برای آینده‌ام تصمیم بگیرم

#بیدارزنی:
سال ۲۰۲۰ یکی از مرگ‌بارترین سال‌ها برای جمعیت عظیم پناهجویان بوده است. سه جزیره‌ی لسوس، خیوس و ساموس در یونان، به سکونت‌گاه غیرانسانی پناهندگان بسیاری بدل شده است. بنا بر گزارش Refugees International، خشونت‌های هر روزه‌ی جنسی و رویه‌ی قاچاق کودکان و دختران جوان، بیش از دیگر مشکلات، جان و سلامت زنان و کودکان مهاجر محبوس در یونان را در خطر قرار داده است.

زنانی که خاطره‌ی افتادن در آب‌های سرد دریا از خاطرشان نمی‌رود و عنوان می‌کنند که آخرین تلاش برای زندگی حداقلی خود و فرزندان‌مان، ما را به سوی پناهندگی سوق داد.
زنان و کودکان محبوس در این کمپ‌ها، جهت حفاظت خود از انواع آزارهای جنسی و کلامی، از حق ابتدایی یک حریم امن و کانکسی مجزا نیز محرومند. دورنمای «کارگر جنسی بودن»، اولین و ابتدایی‌ترین مواجهه‌ی آنان با فقدان هر نوع سیستم نظارتی و حقوقی پناهندگان در کمپ‌هاست.

زنان پناهنده در کمپ‌های سه جزیره‌ی نام برده در یونان، به‌دلیل محرومیت از آموزش زبان انگلیسی و یا وجود مترجم در جزیره، در اکثریت موارد، قادر به بیان مشکلات خود و یا امکان‌یابی جهت پایان دادن به گستره‌ی خشونت‌ها و تبعیض‌ها علیه خود نیستند. در این میان دسترسی به نوار و پدهای بهداشتی، رعایت بهداشت دوران قاعدگی، وسایل جلوگیری از بارداری و بهداشت جنسی برای آنان با دشواری حداکثری همراه است.

اوج مهاجرت‌های پناهجویان از کشورهای سوریه، عراق، لیبی و افغانستان در سال ۲۰۱۵ با ورود پناهجویان به ترکیه و سپس یونان (در مقام دروازه‌ی ورود به اتحادیه‌ی اروپا) شدت گرفت. طی سالیان گذشته، سیاست‌های ضدمهاجر یونان بارها ثابت کرده است که با افزایش محرومیت‌ها و مدت زمان پنج ساله در پاسخ‌دهی به روادید پناهندگی، این کشور قصد دارد تا کمپ‌های پناهندگی را در مقام جهنمِ پیش چشم دیگر جنگ‌زدگان و مطرودانی قرار دهد که به پناهندگی به‌عنوان آخرین راه بقای خود، تن می‌دهند.

بسیاری از زنان پناهنده در یونان، در فقدان حضور مددکارانِ مسلط به زبان‌های عربی و فارسی (برای ارتباط با پناهجویان افغانستانی و ایرانی)، از حضور یک سالْ یک‌بارِ نیروهای فرمایشی کمیسایاری پناهجویان نیز محروم می‌شوند‌. آن‌ها از قدرت صحبت به زبان انگلیسی برخوردار نیستند و بار فشارهای ناشی از تجارب آزارها و محرومیت‌ها را به‌واسطه‌ی گفتگوهای جمعی در چادرهای کوچک خود، به‌دوش می‌کشند‌. زنانی که امکان زنده ماندن خود را یک شانس تعبیر می‌کنند و از پس تمامی خشونت‌ها و تبعیض‌ها، در پی ساخت دنیایی قابل زیستن‌اند.

————————————————–