یکی دیگر از مادران دادخواه درگذشت ….

——————————————————–

خانم فرنگیس صلصالی (مادر گلچوبیان) از مادران خاوران بدرود حیات گفت

در حالی که جمهوری کشتار نسل به نسل «مادران داغدار» تولید می‌کند و مادران دی و آبان به خیل مادران داغدار و دادخواه افزوده شده‌اند، نسل گذشته‌ی همین مادران، مادرانی که فرزندانشان را در کشتارهای دهه‌ی شصت از دست داده‌اند یکی پس از دیگری، بدون دادخواهی و حتی بدون این‌که بسیاری از آنان بدانند فرزندانشان طی چه روندی اعدام و در کجا دفن شده‌اند، دیده از جهان می‌بندند.

در ۲۲ فروردین ۱۴۰۰ فرنگیس صلصالی (مادر گلچوبیان) از مادران خاوران بدرود حیات گفت. او از نخستین زنانی بود که در کنار همسرش پدر گلچوبیان به دنبال تیرباران فرزندش، کوروش گلچوبیان (از سازمان راه کارگر)، در ۳۰ مهر ۶۰ به جمع خانواده‌های اعدام‌شدگان پیوست و همدم و همدوش با آنها در تمام این سال‌ها برای دادخواهی تلاش کرد. فرزند دیگر مادر، کامبیز گلچوبیان  (از مسئولین دانشجویی سازمان فداپیان خلق پیرو بیانیه‌ی ۱۶ آذر) را بعد از چهار سال زندان در کشتار بزرگ تابستان ۶۷ اعدام و شبانه و دزدانه در گورهای جمعی خاوران دفن کردند. مادر گلچوبیان زنی فعال در حرکت‌ها و تجمع‌های خانواده‌ها و یکی از فعال‌ترین مادران خاوران بود. گرچه در سال‌های آخر حیاتش، بیماری مانع حضور او در خاوران می شد، ولی او به‌هنگام‌اش نقش خود را در زنده نگه داشتن این گورستان که رژیم با زور سرنیزه خواسته که فراموش شود و متروکه بماند، ایفا کرده بود.

——————————————————–