کارگران    کودکان     زنان    هنر و ادبیات     لطیفه    تصاویر     کامپیوتر     سایت های دیگر

اخبار روز از پیک ایران     اخبار سایت بی طرف     اخبار رادیو فردا   خارجی    آرشیو     صفحه نخست

 ______________________________________________________________

وقتى "وروجك ها" بحركت در ميايند!

مصطفى اسدپور

اول مهر ماه درب مدارس بسوى دانش آموزان باز ميشود. بيش از ده ميليون كودك و نوجوان بتحرك درميايند و مُهر خود را بر كل حيات جامعه ميكوبند. وروجكهاى نيم وجبى در يك جهش، در خانه، در خيابان، همه جا، براى خودشان به "كاره اى" تبديل ميشوند، از امروز ديگر "كار" دارند، فكر دارند، و نبايد وسط "تمركز فكرشان" دويد! اين كودكان راه بجلو باز ميكنند و خود را بر والدين، دولت و جامعه و اطرافيان تحميل ميكنند. در كوچه و خيابان در مقابل ديد هر رهگذر رژه و رقص كودكان مدرسه برو، زندگى رنگ تازه و دگرگونه اى بخود ميگيرد. اين تغيير را نميتوان ناديده گرفت. مهمتر از هر چيز، اين كودكان، كانالى رو به آينده را در مقابل شهروندان باز ميكند. شادى، خنده، سبكبالى، كنجكاوى و هيجان موجود در اين "همشهرى" ها در پس همه زخم، زمختى و ناملايمات مبلغ اميد به آينده اى ميشوند كه ميتواند متفاوت، بهتر، زيبا و شايسته باشد. زنگ مدارس سمج و يكدنده هر رهگذر را در مقابل اين سوال قرار ميدهد كه مشغول چى هستيم، رو به كجا داريم؟ زنگ ديگرى از آغاز مدارس در زير سايه جمهورى، اما، پاسخ قابل تحملى براى چنين سوالاتى را بهمراه ندارد. هر صحنه و مشاهده بما حكم ميكند، كه بايد هر چه زودتر سرنوشت خود و كودكانمان را از زير دست اين بربريت بايد بدر آورد.

بدرستى گفته ميشود، دستگاه سركوب ركن اساسى دوام جمهورى اسلامى است. اما اين تمام حقيقت نيست. اين رژيم هيچگاه و درست با همين حساسيت، از اهميت مدارس غافل نمانده است. همواره و بدون كمترين تخفيف يك سيستم آموزشى بشدت منحط توسط انواع دار و دسته هاى حكومتى تعقيب گشته است. اينجا "حياط خلوت" رژيم در مواجهه با كودكان ـ امروز و فرداى شهروندان جامعه بحساب آمده است. از همان تصورات ابتدايى كودكانه، و از همان تدارك اوليه براى مدارس، براى اين كوچولوها دنيا رنگ ديگرى بخود ميگيرد. لچك و روپوش و جدا سازيها درس اولى است كه گوش كودكان را ميكشد تا براى هميشه جاى خود را بشناسند. مدارس در ايران جولانگاه سخيفترين آرا و عقايد و رفتارها نسبت به انسانهاى قرن بيستم در جهان امروز بوده است. بيگناهى كودك، كنجكاوى، حقوق اجتماعى و سلامتى آنها هرگز محلى از اعراب نداشته است. مدرسه و محيطهاى آموزشى محلى براى پرورش انسانهايى بيحقوق، ترسيده، مسموم به سموم اسلامى و مطيع، عمل كرده است. اين وضعيت نبايد ادامه پيدا كند.

براى يك دختر بچه اولين درس زندگى با زنجير و رياكارى عفت و اخلاق و پاكيزگى و پاكدامنى، با ديوار بلند جداسازيهاى مدارس آغاز ميشود. به او تسليم و مدارا و فرودستى را فروميخورانند و در طرف ديگر ديوار از همبازى و برادرهايش نگهبانان غيور خودگمارده بر اين آپارتايد پرورش ميدهند. سيستم آموزشى در ايران تا مغز استخوان مذهبى و آلوده و دروغپردازانه است و بر همين اساس هر چه حقوق و حرمت و شايستگى و توانايى و سازندگى است را در اين نسل يكجا ميكُشد. سيستم آموزشى در ايران طبقاتى است. بر همين مبنا نابرابرى، تبعيض، فقر، قدر قدرتى پول و سرمايه دار و ازلى بودن موقعيت فرودست بخش اصلى جمعيت به كودكان "آموزش" داده ميشود. محيطهاى آموزشى در ايران محلى براى تمرين و آمادگى شهروندانى آزاد و صاحب جامعه نيست. بجاى آن مدارس محل اعمال همان سركوب و بيحقوقى جامعه، محل دست درازى انواع ارگانهاى مذهبى و سركوبگر و جاسوسى بر دانش آموزان است. بخش عظيم جمعيت ايران از دسترسى به مدارس و آموزش پرورش شايسته براى تحصيل و ورزش و فراغت محروم هستند. مطابق آمار رسمى هنوز مدرسه اى براى پذيرش يك ميليون كودك وجود ندارد. همه اينها گوشه اى از كيفر خواست مردم ايران عليه جمهورى اسلامى و عليه اعمال غير انسانى ترين شرايط بر چند نسل از كودكان و نوجوانان آن جامعه را تشكيل ميدهد.

در بالا گرفتن موج اعتراضى مردم عليه رژيم حاكم، مدارس تبديل به جبهه گسترده اى از اعتراضات برحق آنها خواهد شد. بچه ها با سنگ و كلوخ همه دم و دستگاه بسيج و سركوب و عمال مذهبى را فرارى خواهند داد. نمازخانه ها و كتابهاى مذهبى را به دور مياندازند، و دست عفريت جمهورى اسلامى را كوتاه خواهند كرد. موج اعتراضى عليه رژيم و سرنگونى آن با زدودن همه تشبثات اين حكومت و با پايه گذارى سيستم آموزشى مدرن و سكولار، با تسرى پايه اى ترين آزاديها و حقوق انسانى از جمله در مدارس و براى كودكان و نوجوانان جامعه، با بكار گيرى همه امكانات جامعه براى تندرستى و شادى و تعالى روحى و فيزيكى و دانش شهروندان كوچكتر، و تنها در چنين صورتى، خواهد توانست مايه تسلى بر يك زخم چركين در ايران گردد.

تا آن موقع بايد كه سعى كنيم كودكان و فرزندان خود را تا حد امكان از تعرضات رژيم اسلامى مصون بداريم. در اين ميان حتما بايد كودكانمان را در تلاش و در آرمانها و در مقاصد خود براى يكدنياى بهتر در فرداى سرنگونى اين نكبت حاكم شريك كنيم. آنها بايد و حق دارند بدانند كه اگر اين وضعيت هست، بخاطر اينستكه ما زورمان هنوز نميرسد. آنها بايد بدانند كه مشغوليم و همه تلاش خود را داريم بكار ميگيريم كه اين وضعيت را دگرگون سازيم. آنها حق دارند از والدين خود، بعنوان سرمشق مصر و يكدنده بر الگوهاى متفاوت براى همديگر تعريف كنند. بايد جسارت و استقامت والدين خود در رودر رويى با رژيم و بر سر حقوق كل همسرنوشتانشان را بخاطر بسپارند و از آن انرژى بگيرند.

با باز شدن درب مدارس، با تحرك "وروجك ها" در راه مدرسه، يكبار ديگر در مقابل اين سوال قرار ميگيريم كه تا كى، تا چند نسل ديگر اين رژيم از ما و كودكان و عزيزان ما قربانى خواهد گرفت....

٢٨ شهريور ١٣٨٥