|
|
کارگران
کودکان
زنان هنر
و ادبیات
لطیفه
تصاویر
کامپیوتر
سایت های دیگر
اخبار روز از پیک ایران
خلاصه اخبار رادیو فردا
خارجی
آرشیو
صفحه
نخست
______________________________________________________________
پيام کانون نويسندگان ايران (در تبعيد) به مناسبت هفدهمين سالگرد
کشتار زندانيان سياسی
هم‌ميهنان!
در تابستان شصت و هفت، مردی که اعتماد يک ملت را پشتوانه نامردمی ترين پيمان‌شکنی
ها با همان ملت کرد، دستور کشتار زنان و مردان زندانی را داد؛ زنان و مردانی که
بسياريشان جز گرايش به يک انديشه سياسی و اعلام اين گرايش، کاری نکرده بودند يا
اگر وارد کارزاری عملی هم شده بودند، بر مبنای حقوق جهان‌شمول بشر، سزاوار پی
گرد، حتی، نبودند چه رسد به زندان و شکنجه و اعدام.
مردی که دستور اين کشتار را داد؛ پيشتر، فرمان شکستن قلم‌ها را داده بود؛ همه
سازمان‌ها و احزاب و تشکل‌های دمکراتيک مدنی را غيرقانونی اعلام کرده بود و راه هر
گونه فعاليت مسالمت‌آميز سياسی و حتی صنفی را، بر انسان ايرانی، بسته بود؛ و آنگاه
هزاران انسان ايرانی را اعدام و، يعنی، يک جنگ داخلی اعلام نشده را بر ملت ما تحميل
کرده بود؛ پس، در نتيجه، حتی آن شمار از زندانيانی که به جرم عمليات مسلحانه در
بازداشت بودند، بر مبنای قوانين پذيرفته شده جهانی، می بايست اسير جنگی محسوب می
شدند و مشمول مقررات مربوط به اسرای جنگی.
خمينی خود را نماينده خدا می دانست و به خود حق می داد که انديشه خود را بر همه
انسان‌های ديگر تحميل کند، با همه وسائل ممکن. زنان و مردانی که کشتار شدند، اما،
با هر گرايش سياسی و ايدئولوژيکی که در مقطع اعدام داشتند، در يک چيز مشترک بودند،
آنان دادخواهانه عاشق آزادی و آبادی ميهنشان بودند. با اين همه، پاره‌ای از
جريان‌های سياسی که آنان دلبسته‌شان بودند، اگر به فرمانفرمايی می رسيدند، شايد با
دگرانديشان ، چندان مهربانانه هم مدارا نمی کردند.
البته بايد قلم را بر کشتگان شصت و هفت و همه اين سال‌های سياه گريانيد. اما، تا
تاريخ اين دگرانديش ستيزی ضدبشری را بازنزايد، بايد از اين کشتار درس هم گرفت:
دفاع از آزادی انديشه، بيان و قلم – بدون حصر و استثنإ- هدفی ست که کانون
نويسندگان ايران برای رسيدن به آن تشکيل شده است؛ اين آرمان را می توان چنين هم
معنی کرد: هر انسانی حق انديشيدن و بيان انديشه‌اش را دارد؛ اما، آن کس که به هر
نيتي، درجهت فراگيرکردن انديشه خود، آزادی انديشه ديگران، رابه هر وسيله ای نقض
کند، يک تبهکار است و به جنايت عليه بشريت برخاسته است.
بگذاريد اين ثمری باشد از درختی که خون کشتگان شصت و هفت و همه اين سال‌های سياه آن
را آب داده است؛ بايد آب داده باشد، جايی در دل‌های خون‌شده خود ما که برجای
ماندگان آنانيم، وگرنه، آنگاه که در گورهای پيدا يا گم و گورشان، به خستگی، گرده می
گردانند، علاوه بر پرسش بی پاسخی که، با کلام همان خدايی که خمينی ادعای نمايندگی
اش را می کرد، از او و کارگزارانش دارند که «بِای ذنب قُتِلت» (به کدام گناه کشته
شدم؟) از ما نيز، حق دارند بپرسند: خون مرا نثار چه کرديد؟ به خاطر چه کشته شدم؟
يادشان جاودان گرامی باد.
کانون نويسندگان ايران (در تبعيد)
30 آگوست 2005
8 شهریور 84