|
|
______________________________________________________________
2009-07-07
به انگیزه برگزاری ده شب «فریاد خاموش» با جوانان برگزار کننده آن پرس و گفتی دوستانه برگزار کرده‌ایم که در این گزارش می‌خوانید:
گزارشی از ده شب «فریاد خاموش» در
ونکوور
برای بسیارانی از نسل ما، نسل انقلاب 57، پیوستن به حرکت اعتراضی «فریاد خاموش» علاوه بر حمایت از جنبش دموکراسی خواهی مردم ایران، شاید نوعی سرک کشیدن به دوران جوانی ما نیز باشد که انقلاب با خود برده است. نوعی رودررویی با جوانی‌ای که پخته‌تر شده و به ما قوت قلب می‌دهد. وقتی با هر یک از آن‌ها روبرو می‌شوی، نه شتاب دارد که به نسل 30 سال بعد خود برسد و نه می‌خواهد ما را به دوران جوانی‌مان باز گرداند. اما می‌خواهد تجارب نسل پیش خود را از زبان آن‌ها بشنود و حس کند.
این جوانان نقش خود را در بستر تاریخی خود، به خوبی ایفا می‌کنند و هیچ نیازی به جوانگرایی تضعی ما ندارند. مسیر تحمل و تعامل را خوب فرا گرفته‌اند و با سعه صدر با ما روبرو می‌شوند.
بیش از نیمی از ایران امروز را این نسل تشکیل می‌دهد و بهای این آزادیخواهی و دموکراسی طلبی را نیز دارد می‌پردازد. خواسته‌های معوق مانده نسل پیش را به خوبی پی‌جویی می‌کند. به این جوانان فرصت بدهیم و به یاری‌شان بشتابیم.
نسل ما، با شیوه‌های کهنه و یخ بسته نمی‌تواند هیچ کمکی نه به این جوانان و نه به جنبش دموکراسی خواهی در ایران نماید.
بیش از ده شب است که هر شب عده‌ای از جوانان دانشجوی UBC و UVIC به طور خودجوش همراه با نیمه‌ی دیگرش در داخل کشور، سخت‌ترین شب‌ها را پشت‌سر گذاشته و با هر لحظه‌اش، نگران جنبش تازه رشد یافته و تلفات آن بوده است.
از جنبش سبز که اینک تمام ایران را در بر گرفته، با صدای خاموش، فریاد کشیده است. هر شب با برافروختن شمع و هم‌آوایی با مردم ایران، تلاش کرده تا آینه‌ای از خواست‌های آن‌ها باشد. نمایندگان پارلمان زیادی را به سوی حرکت خود جلب کرده‌اند. رسانه‌هایی که در ابتدا این حرکت را جدی نمی‌گرفتند، در پاره‌ای از موارد لعن و طعن چند دستگی و انشقاق را برسرشان فرود آوردند. اما آرام‌آرام، با شدت گرفتن جنبش در ایران، باورشان کردند و حضور پی‌گیر و عظیم ایرانیان ونکوور بزرگ، بارقه‌های امید و یکپارچگی را در دل آن‌ها، زنده کرد.
ایرانیان ونکوور بزرگ نیز، به راستی نشان دادند که فقط در جشن‌ها و اعیاد ملی، زمین‌های ورزشی و پارک‌ها را لبریز نمی‌کنند و در برابر خواسته‌های انساندوستانه و آزادی خواهانه، مردم کشورشان را تنها نمی‌گذارند و با استبداد مقابله کرده و صدای مردم صلح‌دوست و آزادیخواه ایران را نمایندگی خواهند کرد.
استمرار شب‌های بیدارمانی و شمع‌افروزی ایرانیان ونکوور در اعتراض به سرکوب وحشیانه مردم ایران توسط نیروهای سرکوبگر حکومت فقیه، حمایت کانادایی‌ها و غیرایرانی تباران را نیز به خود جلب کرد. در طی این شب‌ها، نمایندگان احزاب لیبرال و محافظه‌کار هدی فرای و اندرو ساکسون با حضور در جمع چندهزار نفری و ایراد سخنرانی، حمایت خود و مردم کانادا را با مردم ایران ابراز کردند. پیام‌های احزاب از جمله حزب NDP و حضور شهردار سابق ونکوور سولیوان و هم چنین حضور و سخنرانی باب ری، یکی از اعضای مرکزی حزب لیبرال کانادا (فدرال)، تلاش‌های مؤثر گروه برگزار کننده این شب‌ها بود.
باب ری در بخشی از سخنرانی خود گفت: «تعدادی از شما امشب نگران خانواده‌هایتان هستید و نمی‌دانید که دقیقا کجا هستند و چه اتفاقی برایشان افتاده است. مثل شمع‌هایی که امشب در این جا افروختید، ما عمیق‌ترین همبستگی خودمان را با آن‌ها اعلام می‌کنیم. »
او در ادامه گفت: «ما در دنیایی زندگی می‌کنیم که دارد کوچک می‌شود و هر روز به یکدیگر نزدیک‌تر می‌شویم. ما در سیاره‌ای زندگی می‌کنیم که خیلی از مردم فقیر هستند و خیلی‌ها از گرسنگی رنج می‌کشند و بسیارانی نیازمند خیلی چیزها هستند. ما در دنیایی زندگی می‌کنیم که بعضی وقت به سوی مقابله جویی با یکدیگر پیش می‌روند.»
باب ری در ادامه از حرکت فریاد خاموش گفت: «شما به ما آموزش آزادیخواهی می‌دهید. شما به ما درس دموکراسی‌خواهی می‌دهید. شما به ما آموزش عشق ورزی می‌دهید. به ما آموزش می‌دهید که ما چه چیزهایی را باید به همدیگر بدهیم. شما درباره انسانیت، به ما آموزش می‌دهید. »
باب ری در بخش دیگری از سخنان خود گفت: به عنوان یک عضو پارلمان کانادا، من به شما احترام می‌گذارم. صدای ما در این جا هرگز خاموش و ساکت نخواهد بود. دلواپسی و نگرانی ما هیچ‌وقت نادیده گرفته نمی‌شود. اجازه بدهید بگویم که ما از دولت‌مان (کانادا) انتظار داریم نه فقط صدایی باشد برای آزادی، برای دولتی که می‌توان روی آن حساب کرد، ما انتظار داریم که نمایندگان دولت ما در اتاوا و تهران برای ما و در حمایت از خانواده‌های ما باشند. برای مردمی که رنج می‌برند، برای مردمی که محتاج و نیازمند هستند. . .
. . . ما امشب در این فریاد خاموش می‌گوئیم که ما موفق می‌شویم.»
باب ری هم چنین در گفت و گو با رادیو CKNW 980 که در صحنه حاضر بود گفت: «ما در این دنیا زندگی می‌کنیم و دنیا برای ماست. این جا ایرانیان زیادی هستند که کانادا را خانه خود می‌دانند و خانواده‌های بسیاری از ایرانیان کانادایی در ایران زندگی می‌کنند و نگران آن‌ها هستند.»
چهارشنبه شب نیز شهردارهای دو منطقه نورت ونکوور و همچنین شهردار وست ونکوور همراه با نماینده حزب لیبرال کوکیتلام در پارلمان بی. سی (ویکتوریا)، در محل گردهمایی حضور یافتند و از حرکت «فریاد خاموش» ایرانیان در ونکوور حمایت و پشتیبانی به عمل آوردند.
در آخرین شب این گردهمایی نیز، مایکل ایگناتیف رئیس حزب لیبرال (فدرال)، و لیبی دیویز نماینده حزب NDP ونکوور در پارلمان کانادا(اتاوا) در این برنامه شرکت کردند و حمایت های خود را از خواسته‌های دموکراتیک مردم ایران اعلام داشتند. به دلیل محدودیت زمانی مجله شهروند بی. سی، نتوانستیم گزارش برنامه پنج‌شنبه شب (دیشب) را تهیه کنیم.
به انگیزه برگزاری ده شب «فریاد خاموش» با جوانان برگزار کننده آن پرس و گفتی دوستانه برگزار کرده‌ایم که در زیر می‌خوانید:
جوانانی بی‌هیچ ادعا اما مسئول و هوشیار، تلاش ورزیدند تا در جلب اعتماد عمومی ایرانیان ونکوور بزرگ سهم بسزایی ایفا کنند. با حساسیت و هوشمندی هم و غم خود را به این گردهمایی‌ها معطوف داشتند تا خدشه‌‌ای به آن وارد نشود و همبستگی با جنبش داخل کشور روند ادامه‌داری داشته باشد.
مازیار یکی از اعضاء این گروه که بیش از 10 تن در آن فعالیت می‌کنند، از انگیزه‌ها و نحوه‌ی تشکیل آن صحبت می‌کند. او می‌گوید: «دغدغه مشترک ما حول مسائل ایران، ما را دور هم جمع کرده است و به هیچ گروه و حزب و سازمان هم وابستگی نداریم. هدف اصلی ما، انعکاس صدای مردم ایران است و دریافت توجه رسانه‌های کانادایی در بازتاب صدای مردم ایران و نیز انتقال آن به مردم کانادا. این که در ایران دارد چه اتفاقی می‌افتد، برای جلب توجه افکار عمومی باید تعداد ما زیاد باشد و برای حفظ این تعداد باید اتحاد را حفظ کرد. برای متحد کردن همه، باید از آوردن هر نوع پرچمی خوداری می‌کردیم تا بتوانیم اتحاد و همبستگی را حفظ کنیم.
برای یکی و دوشب اول خیلی تلاش کردیم تا حضور مردم در این گردهمایی‌ها گسترده‌تر باشد. خیلی سراغ رسانه‌ها رفتیم تا به ما پوشش خبری بدهند. اما از چند شب گذشته، این رسانه‌ها بودند که به سراغ ما می‌آمدند. مطمئن هستیم که یک بخش این موقعیت مربوط به ذات برنامه ما است و بخش دیگر آن هم قطعاً اتفاقاتی است که در داخل کشور دارد رخ می‌دهد.
یکی دیگر از اعضای برگزار کننده در ارتباط با سکوت و روشن کردن شمع می‌گوید در طی نیم ساعت سکوتی که برگزار می‌کردیم نشانگر احترام نسبت به کسانی بود که در اعتراضات اخیر جان باخته‌اند. حتی احترام کانادایی‌ها را نیز نسبت به این حرکت ما بر‌انگیخت. از جمله یک خانم پلیس کانادایی که در واقع برای جلوگیری از هرگونه برخورد احتمالی و ایجاد امنیت در آنجا حضور داشت، سرش را پائین آورده بود و از چشم‌هایش اشک سرازیر می‌شد. من حالش را پرسیدم که برگشت گفت، من تاکنون ندیده بودم که بیش از 3000 نفر در یک مکان با افروختن شمع و سکوت نسبت به مردم کشورشان ادای احترام و همبستگی بکنند. این مرا تحت تأثیر قرار داد. این فقط در فرهنگ شما اتفاق می‌افتد. و اینکه پس از حادثه در کشور شما، چقدر شما با هم متحد شده‌اید.
او در ادامه می‌گوید: من بیشتر عمرم را این جا گذراندم و در این جا بزرگ شدم. آنهایی که یک شب به این برنامه همبستگی آمدند، هر شب دوستان دیگرشان را برای همدردی به برنامه «فریاد خاموش» دعوت می‌کنند و هر شب تعداد ما زیادتر و زیادتر می‌شود. ما بعضی از شب‌ها تا 4000 نفر را در کنارمان داشتیم که با سکوتشان، بزرگترین حضور را در همبستگی با مردم ایران نشان دادند.
مهدیار یکی دیگر از اعضای گروه می‌گوید: مسیر اتفاقات آن چنان سریع است که گاه همگام شدن به موقع با تحولات را برایمان بسیار سخت می‌کند. چند تن از دوستان گروه برای بیش از 305 نماینده مجلس کانادا نامه فرستادند و از آن‌ها درخواست شده که مسئله ایران را از نزدیک زیر نظر بگیرند و هر کاری که می‌توانند انجام بدهند تا در سفارت کانادا در ایران باز بماند.
برای چنین نامه‌هایی، چندین نفر شب تا صبح وقت گذاشتند. همان طور که می‌دانید از استفان هارپر نخست‌وزیر کانادا نامه‌ای دریافت کردیم و جمع چندهزار نفره در ونکوور را مورد خطاب قرار دادند و آرزو کردند که این گروه بتواند به اهداف خود نائل آید.
مصاحبه‌های زیادی با CBC رادیو، CBC World و رادیو فرانسه CBC داشتیم و اهداف این گردهمایی و مردم ایران را عنوان کردیم. بیش از چندین بار با رادیو CKNW صحبت کردیم. با مجله جورجیا استریت گفتگو کردیم. تمامی صحبت‌ها پیرامون مردم ایران و اهداف جمعیت چندهزاری در فریاد خاموش ونکوور بود. تنها شعاری که ما مد نظر داریم این است که همراه و همگام با مردم ایران باشیم و جلوتر از آن‌ها حرکت نکنیم. توانستیم این پیام را به همه رسانه‌هایی که دنبال ما بودند، برسانیم.
مازیار ادامه می‌دهد، با توجه به این که بیش از 6 شب نیست که ما در این جا گردهم می‌آئیم. توانستیم لیست بزرگی از سیاستمداران را که توجه‌شان به مردم ایران و گردهمایی ما جلب شده را، فراهم آوریم.
اندرو ساکسون نماینده حزب محافظه‌کاران، هدی فرای نمایندی حزب لیبرال، باب ری دومین فرد در حزب لیبرال فدرال کانادا، دان بل نماینده سابق حزب لیبرال بی. سی، شهردار سابق ونکوور در طی این شب‌ها در جمع حضور یافتند. به احتمال زیاد گروه رهبری حزب لیبرال فدرال و رهبر آن مایکل ایگناتیف را در پنج‌شنبه شب (دیشب) در جمع مان خواهیم داشت.
وی در ادامه می‌گوید: حضور سه یا چهارهزار نفر در سکوت بیشتر توجه افکار عمومی را به خود جمع می‌کند تا شعاردادن با جمع 200 نفری. در ضمن بعد از انقلاب تشتت افکار در میان جامعه ایرانی زیاد است و نمی‌توان همه را حول یک شعار جمع کرد. در این جمع از خانم‌های با حجاب تا نیروهای چپ و سلطنت‌طلب حضور به هم می‌رسانند. این کار به اعتقاد من اختصاصی است و از یک زیبایی خاصی برخوردار است که همه را حول خود جمع می‌کند. این اتحاد و جمعیت زیاد نیاز ماست تا افکار عمومی را به خود جلب کند. این کار نه به خاطر حمایت از گروه بلکه به خاطر رساندن صدای مردم به گوش افکار عمومی دنیا است.
ما تصمیم گرفتیم در آخرین روز به ازای خون‌های آزادیخواهی که در ایران ریخته شد، به خاطر همدردی با مردم و جلوگیری از این خونریزی، به سازمان صلیب سرخ جهانی در ونکوور برویم و بهای این خون‌های ریخته شده را با اهدای خون‌مان به جامعه جهانی تقدیم کنیم. با این کار حرمت انسانی را پاس بداریم.
البته اقدامات دیگری هم قرار است در همبستگی با مردم ایران انجام بدهیم. که در آینده به اطلاع خواهیم رساند. از جمله ایجاد حلقه انسانی در روز شنبه مقابل آرت گالری .
--------------------------------------------
منبع: شهرگان
--------------------------------------------
Scream of Silence