|
|
کارگران
کودکان
زنان هنر
و ادبیات
لطیفه
تصاویر
کامپیوتر
سایت های دیگر
اخبار روز از پیک ایران
خلاصه اخبار رادیو فردا
خارجی
آرشیو
صفحه
نخست
______________________________________________________________
پرونده هسته اى ايران:اعمال اقتدار يا تقليل بحران؟
http://www.roshangari.net
روشنگرى:
پس از آن كه مذاكرات هسته اى ايران
و اتحاديه اروپا در 30 آذر عملا مذاكره اى در باره سنجش امكان ادامه مذاكره از آب
درآمد و هيچ نتيجه اى از آن حاصل نشد، اين نكته به محور چشم انداز تحول بعدى اين
مشاجره تبديل شد كه رفتار جمهورى اسلامى با طرح غنى سازى اورانيوم ايران در روسيه
چگونه خواهد بود؟ محوريت اين موضوع بويژه از آنجا بود كه به نظر مى رسد "طرح روسيه"
كف اشتراك نظر آمريكا، اتحاديه اروپا و روسيه در قبال نحوه واكنش به پرونده هسته اى
رژيم اسلامى است.
اما درست در همين زمينه است كه رژيم اسلامى از صراحت پرهيز مى كند و متناسب با تحول
اوضاع عمامه مى چرخاند. روز يكشنبه 4 دي، آصفى وزير خارجه با صراحت در جمع
خبرنگاران داخلى و خارجى مى گويد:"هر طرحى كه حق غنى سازى در خاك ايران را به رسميت
نشناسد نمى پذيريم."
روزنامه كيهان كه از قديم مدافع سياست تهاجمى در قبال اين پرونده بود در تحليلى با
عنوان "مذاكره چرا" در 4 دى هدف اصلى از مذاكرات با اتحاديه اروپا را صرفا نمايش
اقتدار رژيم به اروپاييان دانست و نوشت:"ايران همچنان به مجرايى كه از طريق آن
بتواند به اروپا بفهماند مسير خود را از "اعتمادسازى" به "اعمال اقتدار" تغيير
داده، نياز دارد."
اما آيا رژيم واقعا سياست خود را در زمينه هسته اى به طور كلى از "اعتماد سازى" به
"اعمال اقتدار" تغيير داده است؟ ظاهرا اگر تحليل كيهان كه از نفوذ زيادى در ميان
تصميم سازان رژيم برخوردار است و يا واكنش رسمى وزير خارجه جمهورى اسلامى را منبا
قرار دهيم، اينطور به نظر مى آيد كه رژيم به اين نتيجه رسيده است كه آمريكا فعلا
وضعش خراب تر از آن است كه بتواند به ايران حمله نظامى كند و بنابراين با نمايش
"اعمال اقتدار" بهتر ممكن است بتوان امتياز گرفت و با قلدرى خود را وارد باشگاه
كشورهاى هسته اى كرد. با اين حال همچنان كه لاريجانى دبير شوراى عالى امنيت ملى
رژيم در آستانه مذاكرات 30 دى گفته بود:"سياست هاى اعلامى با سياست هاى اعمالى فرق
دارد." البته او اين فرق را به اتحاديه اروپا نسبت داده بود، در حالى كه همين فرق
را در واكنش رژيم نسبت به اين پرونده هم مى توان آشكارا مشاهده كرد. مثلا در حالى
كه آصفى با صراحت طرح روسيه را كرد، به دنبال مطرح شدن احتمال حمله نظامى اسراييل
به ايران و انتشار خبرهايى مبنى بر اين كه مقامات بلندپايه آمريكايى با چند كشور
همسايه از جمله تركيه و پاكستان در باره حمله نظامى به ايران گفتگو كرده و خواستار
حمايت اين كشورها شده اند، جواد وعيدي، معاون بين‌الملل دبير شورای عالی امنيت ملی
روز چهارشنبه 7 دى اعلام كرد:"طرح روسيه باجديت واشتياق بررسی خواهد شد." او توضيح
نداد كه رژيم اگر اين طرح را رد كرده است چطور همزمان طرح رد شده را با "جديت و
اشتياق " بررسى مى كند؟
آصفى با تاكيد بر غنى سازى در داخل كشور به عنوان حق صرف نظر ناكردنى ايران در
مصاحبه 4 دى گفته بود: "درباره هر طرح يا پيشنهادى كه حقوق ايران را به رسميت
بشناسد آماده گفت وگو هستيم." اين به معناى آن بود كه طرح روسيه را كه آشكارا به
معناى انتقال غنى سازى به خارج و لاجرم زير پا گذاشتن حق ايران به زعم آصفى بود،
جاى مذاكره نباشد. از سوى ديگر وعيدى در پاسخ به اين سوال خبرنگار ايسنا كه پرسيد:
"اعلام پيشنهاد روسيه پيش از دور بعدی مذاكرات اوليه بين ايران و اروپا به چه
معناست؟" گفته است:"معنای بد و ناگواری ندارد." و اضافه كرده است:"از نظر ايران طرح
روسيه مي‌تواند به گسترش استفاده صلح آميز از دانش هسته‌يی منجر شود".
وعيدى با اشاره به "برخوردهای دوگانه و تبعيض آميز" غرب مى گويد كه اين دوگانگى
"مشكل بزرگی است كه شايد هرگز حل نشود اما مي‌توان درجه بحرانی بودن آن را تقليل
داد."
وعيدى اما بلاتوضيح مى گذارد كه رژيم اگر مايل است "درجه بحرانی بودن" بى اعتمادى
غربى ها را نسبت به خود و فعاليت هاى هسته اى اش "تقليل" دهد؛ پس چرا احمدى نژاد را
به ميدان مى فرستد كه هولوكاست را انكار كند؟ چرا وزير خارجه اش رسما طرح روسيه را
رد مى كند؟ غلطيدن از رد رسمى طرح روسيه توسط وزير خارجه و تاكيد بر حركت با "ترمز
بريده" به سبك كيهان به "تقليل درجه بحرانى بودن" بى اعتمادى مسلما عمامه چرخانى
است و همچنان كه گفته شد ممكن است اين امر با گزارش هاى جديد در باره نقشه حمله
نظامى آمريكا به ايران مربوط باشد."
تقليل بحران در پرونده هسته اى و نمايش اقتدار يك سياست و يك گزينه نيست، دو سياست
و دو گزينه متفاوت است با نتايجى كه مى تواند بسيار متفاوت باشد. رژيم اگر امروز مى
تواند به قصد ابهام آفرينى و ايجاد بلاتكليفى و سرگردانى در ميان طرف هاى مذاكره اش
ميان اين دو سياست متفاوت مانور كند، اما نمى تواند همين مانور را به مدت طولانى به
سياست اصلى خود تبديل كند و زمان براى تصميم گيرى در مورد سياست قطعى نيز بسرعت
كاهش مى يابد.